Adı 'Aşk' tı...

Yakınken uzak ediyorsun kendine mutluluğu,

1.Etap

Yıllardır çabalayıp duruyorsun, önüne geldiğinde ise;  avuç içine saklayıp, kaybetmen yıl değil ay bile sürmüyor…
Önceleri kaçıyorsun kapılmamak için.
Telefonlarına bakmıyorsun, mesajlarına…

Üzerine geldikçe ‘aman bir mesajına cevap vermekle ne olur’ diyorsun ,
Mesajla kalmıyorsun.
Kıyamadığından, telefonlarına da bakıyorsun (çünkü aşk yolunda ilerliyorsun),
Sonra buluşmalar kaçınılmaz tek gerçek,

Ne kadar çabalasan da boşa olduğunu anlıyorsun kaçmaların, giriveriyorsun girdabın taa dibine…
Birlikte dönüveriyorsun.
Hayat o saatten sonra ikili olarak devam ediyor.
Çevrendeki herşeyi unutuyorsun, yaptığının doğruluğunu/yanlışlığını düşünemeyecek kadar kapılıyorsun.
Gevezelikler yapıyorsun, gülüyorsun eğleniyorsun…
Gülmek; sadece ikinize yakışıyor.
O’nun dışındaki herkese yandan bakmanın bile boş olduğunu anlıyorsun…
Sanki insan değil de, nesne oluyorlar gözünde…
Evet her birinin ayrı ayrı senin üzerinde etki/tepki olmadığı birer nesne…

2. Etap

Kendinle kalınca; mantığın mı devreye giriyor, bahane mi arıyorsun ya da adı her ne ise;
O insanla olmayacağını bir kez daha anlıyor ve ayrılık kararı alıyorsun…

Sonra ne mi oluyor?

Asıl ızdırabın birlikteyken değil de, ayrılınca olduğunu anlıyorsun…

Gece uykusuzluğu cehennem zebanisi gibi kulağında fısıldamaya başlıyor…

Hayatın sana uzun geldiğini hissediyor,

Nefes daralmaların artıyor ve kalbe baskı yapıyor ( halbuki o varken ne kadar da sağlıklısın),

Sanki ondan başka dünyada insanoğlu kalmıyor,
Dinlediğin lay-lay-lom müziklerin bile sözlerinde anlamlar olduğunu fark ediyorsun.
Yani kısacası o girdabın yerini koca bir boşluk alıyor…

Kendini toparlamıyor musun?
Toparlıyorsun elbet… Ama senden o kadar şey alıp götürüyor ki…
Zamanından, benliğinden… Ve kendini ne kadar ihmal ettiğinin farkına varıyorsun…
Bitiyor herşey…

Hayat tekrar başlıyor senin için…

İşte AŞK;
Benim dilimde, beynimde, kalbimde, ellerimde tam da böyle bir şeydi…