Affeder misin?

Hatalar… Hayatımızın en karmaşık anlarıdır! Bilerek ya da bilmeyerek yaptığımız... Sevdiklerimizi, sevdiğimizi sandığımız kişileri, en yakın arkadaşımızı hatta tanımadığımız insanları bile üzeriz bazı anlarda. “Sinirli anıma denk geldi”, “İsteyerek olmadı”, “Böyle olsun istememiştim”…. Bu cümleler dökülür dudaklarımızdan. Her zaman mı? Hayır, bazen de biz haklıyızdır. Tamam bir hata işledik ama bundan tamamıyla karşı taraf suçlu, öyle değil mi?

Öyle ya da böyle, hatalar her zaman hayatımızda var. Bize karşı yapılmış da olsa, biz başkalarına karşı işlemiş de olsak. Peki, ya sonra?

Affetmek ya da affetmemek…

Bana sorarsanız insanlar hataları hep affedileceklerini düşünerek işlerler. Her hata, karşı tarafın bağışlayıcılığı ile orantılı. Tıpkı işlenen günahların Allah tarafından affedilmesini içten içe dilemek gibi. Hem yaparsın, hem affedilmeyi istersin.

Ama ağır bir yüktür, geçmişten geleceğe taşınan, biz istemezsek bile. Gün gelir önümüze koyarlar hepsini. Bazen de sineye çekemeyen taraf biz oluruz. “Hatasız kul olmaz” sözü sizi ne kadar avutur bilemem ama ben hatalarımın yükünü hep taşıdım sırtımda. Yüzüme vurulması gerektiğinde kulaklarımın duymadığı hatalarımı hep hissettim yüreğimde. Her hatam bir iz içimde affedilsem bile.

Madalyonun öbür yüzü de var. Kendimize karşı yaptığımız hatalar. Hiç kendimizi kırmadık mı bugüne kadar, üzmedik mi? İstemediğimiz şeyleri yaptırmadık mı kendimize? Belki de defalarca. En kolay hataları da kendimize yaparız aslında. Ancak insanın kendini affetmesi daha zordur. Çünkü insanın kendini kandırması için kalbinin çürümüş olması gerek.

Hatalar, affedilmeler, affetmeler… Bunların hayatımızın bir parçası olduğu kesin. Biz dikkat etsek bile, bakalım aynı şekilde bizim içinde aynı özen gösterilecek mi bu konuda. İşte orası kesin değil. İşte bu yüzden, en güzeli, gerçekten “özür dilerim” diyenleri affetmek. Ve hatalarımız karşılığında “özür dilerim” diyebilmekten çekinmemek.