Ağlamak zayıflıktır yalanı

İlk kez ne zaman oldu? Ben hatırlamıyorum. Kimse de hatırlamaz.
Muhtemelen nefes alabilmek için ya da açlıktan olmuştur. Sonrasında
ise, hiçbir zaman saklanacak bir şey olmadı benim için ağlamak. Pek
severim ben ağlamayı. Öfkeden akıttığım bumerang göz yaşlarım,
kederden, sevinçten, heyecandan ve dahi hüzünden beslenen göz
yaşlarım.

İçimdeki hangi duygu kapısına "tık tık" edip de, gözlerime hangi hızla
geldiklerinin hiç önemi yoktur.Öylesine "saf" halidir
insanlığımın. Gelirler ve akıp giderler. Her zaman sevecenlikle
karşılarım onları, istedikleri kadar misafir ederim gözlerimde.

Bazen ibadet gibidir ağlamak, beni Yaradan'a götüren, bazen hasreti
sığdırmak için yüreğimi büyüten; kimi zamansa bir dostun derdini alıp
gönlünden, gözlerime taşıyan.
Kimi zaman çaresizlik.
Her türünü severim gözyaşlarımın.

Gittikten sonra, tuzu yanağımda, tadı yüreğimdedir. Aynaya bakarım
bazen o zaman, özlemim kalmamıştır kendime, huzur ve ben bakışırız bir
süre... Yüreğinize sokmak istediğiniz dostlarla bir sohbet sonrasında
bulduğunuz huzur gibidir. Bunalmışlıktan olanları da atlamayayım hadi:
Tadı pek yoksa da, gereklidir içimin asık suratlı gri bulutlarını
boşaltmak için, yoksa güneşi gecikir yüzümün. Oysa ışıldayan
gülüşlerimi de severim ben. İnsanlara umut ve gayret verdiğinde hele
ama tebessümün ikiyüzlü bir tarafı vardır.

Göz yaşı öyle mi ya? Çocukken misket kavgalarından sonra, öfkeyle
yanağıma fırlayanlardan tutun da, yolda avare avare yürürken
rastladığım bir mahzun bakıştan sonra, kendine has bir seremoniyle
ilerleyerek gözlerime yerleşenine kadar, hepsi de içtendir.
En namuslu parçamdır benim göz yaşlarım.

Eskiden hüzünle gelenleri pek acıtırdı ama hüzünle dost olalı, onlar
da pek güzelleşti.
Aşka dökülenleridir belki en ince ve inciden olanları: Beni nehirlerle
yarıştıran, gökyüzüyle barıştıran ve koskocaman yapanları.

Merak ederim bu nedenle bazı: "Ağlamak zayıflıktır" kimin yalanı?

Sanırım ağlamayı bilmeyenlerin yalanı