Ah be sevda...

sevda'nın çok büyük beklentisi yoktu,
sevdiği birisiyle evlenmekten başka.
sarıyer'de otururdu ve hemen hiç çıkmazdı oradan
açık hava hapishanesindeydi.

televizyonda kadıköy'ü görürdü.
şehir hatları vapurunu ve mendireği ...
başka bir şehir gibi gelirdi ona oralar
karşıya hiç geçmemişti.

"farklı bir şey yok be sevda" demişlerdi
sarıyerdeki vapurun ve martının aynısı orada
başka bir değişiklik yok...

yinede soruyordu sevda
sanıyorsun ki kadıköy değil de
okyansun ötesindeki new yorkdur merak ettiği
manchester köylüsü gibiydi,
aynı heyecanla yanıyordu.
yıl bindokuzyüzelliki...

karşıyı anlatmak zordu ona.
kendisini macellan sanardı insan
moda'yı çok merak edermiş,
ve haydarpaşa'yı da
"oradan trene binip hiç geri gelmeyesim var" demişti
sebebini anlamamıştım

sevda'nın çok büyük beklentisi yoktu,
sevdiği birisiyle evlenmekten başka
ama bu da zordu biraz, çünkü ev hapsindeydi.
abileri birer zebani,
babası ise bildiğin şeytandı.

sevda bu kafasında tilkiler,
bir keresinde mahallede devriye gezen
jandarmayı çevirmiş yolundan.
"su ister misin" demiş çocuğa, çocuk da istemiş...
ertesi gün yine, sonraki gün yine.
sevda çocuğa kurabiyeler yapmış.
süt ısıtmış.
kendisini bu kaleden kaçırsın diye.

kapı önü sohbetleri uzamış
birisi görse öldürecek sevda'yı.

sohbet uzamış, kanlar da deli.
dokunmuşlar birbirlerine,
parmak ucuyla falan önce.
sonra yetmemiş, yetememiş bu kadar dokunma.
bir gece soluğu koruda almışlar.
çam dibine yatmışlar...

çam dibine yatmışlar her gece nöbetinde
ta ki jandarma terhis olup da
ardında hiç iz bırakmadan
memleketine döndüğü güne kadar.

şimdi sevda evde oturuyor,
tüm kısmetlerini çeviriyor
babası ve abileri feci şekilde işgilleniyor
sevda ise yatağının altında sakladığı
kan lekeli mendilini çıkartıp çıkartıp bakıyor
kim bilir neler düşünüyor...