Akışında yaşamak zamanı

Gecenin geç bir saati ve ben attım kendimi boş sokaklara. Boğuldum evde; duvarlar üstüme üstüme geldi, bir el uzandı pençe misali sanki. Durduramadım gözlerimden akan yaşlarımı…

Niye çaresiz hissettim kendimi? Neden yalnızlık hissi çöktü yüreğime birden bire? Niçin yanımda benimle birlikte uzanan biri olsun ve ben onun elini tutup, içime çekip nefesini, uzanıp okşayıp saçlarını, öpeyim istedim dudaklarından?

Neden… Neden… Bir sürü cevapsız soru oluştu beynimde sadece. Nedensiz yere, bir kaosun ortasında kaldım sanki.

Boş sokaklar bile bana yalnızlığımı hatırlatır gibi… Soğuk ayazda, içim titreye titreye, sarı sokak lambasının altına oturup yaktım bir sigara. Çekip içime dumanını derin derin, cevap aradım sorularıma. Cevap aradıkça ben, daha fazla soru oluştu aklımda.

Anladım ki; tek çarem yaşamak akışında zamanı ve görmek cevapları o zaman birer birer yaşadıkça olayları…