Albümlerdeki Yaşam

Büyük bir gürültüyle azgın canavarlar gibi homurdanarak gelen sel, yoluna çıkan ne varsa önce yıkıyor, önüne geleni sürükleyip götürüyordu.

Yarı yarıya yıkılmış ahşap evlerinde, bulanık sularda ayakta durmakta zorlanan genç kız, sokak kapısında duran, o ânın cankurtaranı harekete hazır haldeki kamyonette baba ile anne... Anne, aralıksız ve acı içinde kızına sesleniyordu

-Albümlerimizi getir kızım, albümlerimizi...Onlar bizim için çok kıymetli...

Selin hışmıyla yerini değiştirmiş kalaslardan birine tutunan genç kızın, dizlerini aşan sulara aldırmadan, büyük vitrinli dolabın en üst raflarındaki iki büyük albümü alıp zorluklar içinde kamyonete doğru gelişini uzun zaman hafızamdan silemedim. Ve annenin sözleri halâ hafızamda:

"ONLAR BİZİM İÇİN ÇOK KIYMETLİ"...

Günümüzde maneviyatı boşalmış, maddiyatın kölesi olmuş insanları düşününce "kıymet"   kavramının kişiden kişiye farklılıklar gösterdiğini bir kez daha anladım.

Sık sık yüzleşirim kendimle ve sınarım iç dünyamı...

Örneğin ben "aileye ve sevgiye" çok değer veriyorum. Hatta o denli ki, (inançlarımız istisna) ailenin ve sevginin üzerinde bir değer tanımıyorum.

Birkaç gün evveldi;

Eklemek istediğim bir fotoğraf sebebiyle elime aldığım albümde sararmış resimlere göz atmadan geçemedim. Nasıl baktım, ne kadar baktım da gözlerimi ayıramadığım tek pozda takıldım kaldım "varoluş nedenime"...

Ve hakim olamadığım gözyaşlarım içinde bir evvelki blogumu yazmıştm.  "Gizli hasretim, bitmeyen özlemim"  babamdı O benim...http://blog.milliyet.com.tr/gizli-hasretim--bitmeyen-ozlemim/Blog/?BlogNo=338536

Fakat yazdığım bu blogumla okuyanı duygulandıracağımı, onları üzeceğimi o andaki yoğun duygular içinde hiç ama hiç aklıma getiremedim, ancak gelen yorumlarla fark edebildim. O blogda, okuyanlarımı üzdüğüm için özür dilerim.

Albümlerimiz geçmişimizin elimizde kalan bir kanıtı. Geride bıraktığımız hayatımızın görsel şahidi...

Bugün bulunduğumuz mekanda, geçmişte ise albümlerde yaşıyoruz.

-Şu resimde sen varsın oğlum, görünmüyorsun henüz.... Ama varsın!!! (oğluma hamileyken)

Şu ana okulu sınıfında yaşgünü kutlaması resmindeki en güzel çocuk benim oğlum dediğimde, yeni tanıştığımız için henüz oğlumu görmemiş arkadaşım, getirdi parmağını oğlumun üzerine koydu ve:

-Bu mu? dedi...İnanılması zor ama aynen bunu yaşadım. :-))

Bu mini  olayı ne zaman hatırlasam, her defasında aynı mutluluğu yaşarım...

Defiledeki  küçük  manken erkek çocuk, şimdi büyümüş de baba olmuş, şükürler olsun...

Aman da aman, kıvır kıvır, bukleli saçlı bu bücürük kız da kimmiş? İnanılır gibi değil, büyümüş de diş hekimi olmuş hemi de anne olmuş en sevimlisinden...Canım benim...

İlkokulda,  sene sonu  veda gecesinde şiir okuyan ciddi kızım, üzerindeki puantiyeli elbiseyi ben dikmiştim, hatırladın mı?..

Aman hocam, o simsiyah dalgalı ve gür saçlar...Vavvv ne kadar da yakışıklısın...Boşuna değil, kayınvalidem sana, Kara Karanfil'im derdi...

Şu güzel bahçe, içinde 64 adet meyve ağacı olan bizim bahçemiz...Sonra ayrıldık memleketten. Bahçe, bahçeden başka herşeye benzemiş şimdilerde. Eğimli olsaydı "dağ" diyecektim, bakarsan bağ olur, bakmazsan dağ misali...

Bankanın Bayramoğlu dinlenme tesislerindeyiz dört kişilik ailemizle...

Yakışıklı, bu senin doğduğun evin balkonu, sen de yürüteçtesin.

Cimcime, bu da senin doğduğun evin bahçesi...Ayva ağaçlarının altında sen, henüz kesilmemiş "kurbanımızı" seviyorsun.

Albümlerdeki yolculuk çok uzun, biteceğe benzemiyor. Ama ben şu ilk durakta ineyim. Görünüşe bakılırsa, albümdeki yol otuz-kırk blog oluşturarak günlerce, aylarca sürer...

İşte böyle, albümlerin kıymetli oluşu, bize o günleri yeniden yaşatma gücüne sahip oldukları için...

O günler bir daha asla geri gelmeyecek, bunu biliyoruz ama albümlerle geri getiriyormuş gibi yaparak avunuyoruz...

Hayat bazen avuntu istiyor, sizce de öyle değil mi?

Selam ve saygılarla...

Yurdagül Alkan.