Altıncı Parmak'a aşk

Evet ondan ayrı kalamıyorum. Ne zaman ayrı kalsak aklım hep onda kalıyor. Gözüm hep onu arıyor. Onunla aynı yatağa giriyorum. Onunla birlikte banyoya bile girmekten çekinmiyorum. Hep ihtiyaç duyuyorum artık ona. Beni sinirlendirdiği, üzdüğü, sıktığı kadar mutlu ediyor da. Benim dünyam oldu artık. Bir çok şeyi birlikte yapmak çok zevkli. Onunla müzik dinliyorum. Hatta dünyanın çeşitli yerlerine bile gidebiliyoruz artık birlikte; istediğimiz her an. Aşığım ben ona.

Ayrı kalmak değil mi aşkın dayanılmazı? Aşıkları yakan en acı duygu aradaki mesafeler değil mi? Her ne kadar kavuşunca bitse de çoğunlukla sevdalar… Aşık değil mi her yaşadığı duyguyu iç dünyasında her an maşukuyla paylaşan. Aşıklar sevdiklerinden ayrıyken bile içlerinden hep O’nun ile konuşmuyorlar mı? Gün içinde yaşadıkları her şeyi ayrıyken bile O’na anlatmıyorlar mı? Sürekli birbirlerine ihtiyaç duymuyorlar mı? Ben de ona ihtiyaç duyuyorum artık. O yanımda yokken hep eksik hissediyorum kendimi.

Bu nasıl bir bağımlılık? Nasıl bir “Olmazsa olmazlık” hali? Sağlık, ekonomi gibi bir çok açıdan, bir çok zararı olmasına, bilinmesine rağmen; tam aşkta olduğu gibi, zararları görmezden gelinerek tutkuya dönüşen bir mesele…

Bayanlar, baylar; cep telefonlarına, cep telefonuma sinir oluyorum. Özel hayat, kafa dinleme, mahremiyet, yalnız kalma hakkı… diye bir şey bırakmadı hayatımda. Ama, onsuz tek adım bile atmıyorum da, hatta tuvalete bile onunla gidiyorum artık. Sizce de ben, “Elimin altıncı parmağı gibi hissettiğim” cep telefonuma aşık değil miyim?

D. Dara KILINÇ

ddarakilinc@hotmail.com