Ama şimdikiler nerdee?

Çocukken,
Yazın,
Sabahtan akşama dek,
Günde 3-4 defa maç yapardık çocuklarla.
Hiç durmamacasına.
Ve hiç de yorulmazdık.
Öğle arası bir ara,
Eve gelir,
Annemden ekmek arası bir şeyler alır,
Kısa bir sürede yemeğimi yer,
Ve tekrar oyuna dalardım.
Koşardım,
Koşardım,
Koşardım ama hiç yorulmazdım.
Ve akşam ezanı ile birlikte,
Annemin beni çağırmasıyla,
Oyunum ve günüm de biterdi.
Bütün mutluluğumuz,
Çocuklarla oyun oynamak,
Koşmak ve ağaçla, toprakla haşır neşir olmaktı.
Bizim çocukluğumuz hep mutluluk içinde geçti.
Ama şimdikiler nerdeee?

Çamurlar içindeydik hep.
Kavga dövüş gırla giderdi.
Kavgada çok fazla ileri gitmezdik.
Sonra barışırdık ardından.
Asla kin tutmazdık.
Ne de olsa hepimiz aynı mahallenin çocuklarıydık.
Ağaç tepelerinde büyüdük.
Erik ağaçlarında.
İncir ağaçlarında.
Elma Ağaçlarında.
Ceviz Ağaçlarında.
Kiraz Ağaçlarında.
Fındıklar içinde.
ve daha nicelerine tırmanır dururduk.
Yarış ederdik birbirlerimizle.
Bahçelerden fasülye sırıklarını aşırır,
Bunlardan çadırlar yapardık.
Yeni dünyalar düşlerdik.
Yeni hayaller kurardık kendimizce.
Misket oynar, çember çevirir, çelik çomak oynar,
Çamurdan arabalar, eşyalar yapardık.
Parayı hiç bilmedik.
Ama şimdikiler nerdeee?

Sokaklar şimdi tehlikeli.
Her şey paralı.
Ve çocuklar hep gözaltında.