Amaan...

Söylüyorum işte size. Hiç de gücüm yokken, hiç yoktan güç uydurdum bir yerlerden. Tam üstüme uydu, çelikten bir maske gibi yüzüme yapıştı kaldı. Kaybettiğim kılıcımı da kuşandım. Her şeye yeniden başladım, sil baştan... ‘Gayretim’ yerlere saçılmıştı ve ‘savaşma azmimle-uyum azmim’ bulamaç olmuştu. Onları ayırdım. Siz deyin savaşma azmini, ben diyeyim uyum-uyuşma azmimi seçtim; ama kesin olan bir şey var ki ‘gayret’i tuttum kulağından, bırakmadım.

Oyun bozan olmamak için binbir yeminle kolları sıvadım. ‘Amaan’ deyip geçmek gerektiğini; boşvermeden dayanılamayacağını anladım, suçunu anlayan küçük bir çocuk gibi. Hayatın, aşkın, arkadaşlığın, işin, en başta insanların kafamdaki rollere uygun olmadığını, olamayacağını kabullendim. Beni ele alalım, ben bile kafamdaki ben olabiliyor muyum? Mümkün değil, yanından bile geçemiyorum. O zaman diğerlerini suçlamak ne işe yarar? Anladım ben, anladıım, her şeyi kabullenmek gerek, öylece oldukları gibi, olabilecekleri gibi.

‘Aklımı başıma alınca’ uyku sonunda kollarını açtı bana. Aylardır uyumadığım kadar derin ve uzun uykular bekliyor beni. Uyku yorgunluğumu gidermiyor; ama hala uyuyabildiğimi görmek beni mutlu ediyor.

Kaybettiğim kılıcımı da kuşandığımı söylemiştim size. Kılıç da mübarek Osmanlı kılıcı gibi, taşıyabilene aşkolsun. Olsun canım, dedim ya, her şeye yeniden başladım, sil baştan...

Blog Foto: Jacques-Henri Lartigue-1904