An gelir!

Televizyonda bir program vardı; siyasi bir tartışma programı, kulağım kısmen konuşulanlarda, bir yandan da farklı bir konuda bir şeyler okuyordum. Adaletin çarpıtıldığı, demokrasi ve özgürlüklerin kesintiye uğradığı ülkede, tutsak edilmiş bir gazeteci yüreğinden çıkan cümleleri sıraladı! Hapsedildiği hücreyi anlatıyordu. Hiçbir canlının yaşayamayacağı kadar kötü şartlarda; yaşam için, özgürlük için, sahip olduğu değerler için sürdürdüğü direncini şöyle dile getirdi: ‘’ tecrit edildiğim hücrenin tabanı kanalizasyon ıslağı, duvarlar küflü, bir gün baktım o küfün içinde bir çiçek açmış, küf ve çiçek! Dedim ki, bunca kötü şartlarda bile, küfün içinden bir çiçek açabiliyor, o halde ben de tüm bu acıların, hayatımdan çalınan yılların üstesinden geleceğim. Umut ışığım küften tomurcuk veren çiçek oldu !  ‘’   

Yaşamın tüm zorluklarına, yüklerine, acılarına, yoksunluklarına, haksızlıklarına rağmen küçücük bir ışığın bile sıkıca hayatı kavramak, direnmek için nasıl da yetebileceğini söylüyordu bu cümleler. Küfte açan çiçeği zihnimin ön çekmecelerinden birine kaydetmiştim, bu akşam çekmece açılıverdi, dile geldi!   

Nilgün