Anlamadın

Şelaleler gibi çağıldayan gözyaşlarımın karıştığını bilmiyorsun ırmak ırmak uzanan… Uzanan ve şol cennetin ırmaklarında vuslata erişen… Vuslata erişirken de gelinlik gibi masum hicranı üzerine giyen…Akkorlaşan hasret çivilerinin üzerinde yürüyen… Semavi bir nurla aydınlanan yüzü ayçiçeği misali güne dönen… Acıyı çaresizlik bulaşmış ellerinden içen… Yine tüm mağrurluğuyla ayakta kalmayı başaran… Senden geçip Mevla’ya varma dehlizinde hasretin en derunisiyle dolup taşan… Bir yürekle yaşadığımı hatta benliğimi saran bu ne olduğunu bilmediğim duyguların yamacında soluklanmak içinbir gölge, sadece bir gölge arayıp bulamayışımı… Ve defalarca kez özleyişin kollarında ölüp ölüp dirildiğimi…

Bilemezdin elbet… Ben sükutu seçmiş ve iddiaya girmiştim kaderle, “anlayacak” demiştim günün birinde. Ve beklemiştim günleri gecelere yansıtıp bir nebze de olsa ışık tutsun, aydınlatsın -işini kolaylaştırsın- diye bana gelen yolları.

Ve ben… Yanından teğet bile geçmediğin mısraların kalbine yansımasının manasını anlamanı… Bekledim.

Anlamadın.

11.06.2013