Anne gibi yar olmaz !..

Daha birkaç yıl oldu annemi kaybedeli. Daha dün gibi. Sanki evine gittiğimde bir köşe de oturuyor ya da en son hali ile uzanıyor bir divanda kendi haliyle…

Her anne, evlatları için değerlidir, değerli olmalıdır. O hayatta iken saymalı, sevmeli, olduğundan fazla değer gösterilmeli. Hayattan ayrıldıktan sonra, keşkeler ve de vicdan azapları yalnız, kişinin kendisini meşgul eder.

Bazen gazetelerde ya da internet sitelerinde, yetişkin çocukların annelerine karşı davranışlarını, hatta onları dövdüklerine, hakaret ettiklerine dair okuduğum haberlerde anormal sinirleniyorum ve bir an içimden, o şahıslar için, hukuku, demokrasiyi, kitabı, allahı bir kenara atıp “katli vaciptir” demek geçiyor. Hani şöyle yakınımda olsa, güzelce evire çevire bir döveyim diyorum kendi kendime. O kadar sinirleniyorum yani !..

Sonra, bu tarz olaylar o kadar çok ki ! Hangi birinin üstesinden geleceksin diyorum kendi kendime ve imkânsızlığını da düşünerek kendime geliyorum.

Bırakın, ikinci, üçüncü şahıslara karı şiddet kullanmayı !.. Şiddet kullanılan, yüzü gözü morartılan kişi bir kadın, üstelik bir anne. Üstelik kişinin kendi annesi. Nasıl böyle bir vahşet bir anaya yapılır. Nasıl bir ruh hali, kendi annesine böyle şiddet uygular, döver, söver, küfreder. Ebeveyn olarak güçlü olması gerekirken, güçsüz ve aciz duruma düşürülür. Buna aklım ermiyor.

Yüce kitabımız “cennet anaların ayaklarının altındadır” der. Neden acaba? Neden baba değil de anne ? Bunu kaçımız, kaç insan düşündü, cevabını bulmaya çalıştı ? Ana o kadar kutsal, o kadar değerli varlıklardır. Her birimizi aylarca karnında taşıyan, emziren, büyüyene kadar her türlü kahrımızı ve pisliğimizi çeken, gerektiğinde yemeyip, yediren, biz üzüldüğümüzde bizimle beraber üzülen ve kahrolan, sevincimizle dünyaların kendisine bağışlanır gibi olan dişi varlık.

Bir çekirdek aile düzeninde, hem baba, hem anne vericidir. Ama annenin fonksiyonu daha bir başkadır. Baba evi geçindirmekle yükümlüdür. Çocukların yetiştirilmesinde, büyütülmesinde her ne kadar ortak yükümlülükleri varsa da, aslında tüm kahrı çeken annedir.

Anneler ve anneler günü üzerine bugün çok yazılıp çizilecek. Her yazı muhakkak değerlidir. Önceleri neler yazabilirim diye çok düşündüm. Sonra koy verdim kendimi. Atatürk’ü düşündüm sonra, annesini. Diğer anneleri.. Kendi annemi.. Bakın Ata ne demiş anneler için;

<ı>- Büyük başarılar değerli anaların yetiştirdikleri seçkin çocukların yardımıyla meydana gelir.

<ı>- Kadının en büyük vazifesi analıktır. İlk terbiye verilen yer ana kucağı olduğu düşünülürse bu görevin önemi gerektiği gibi anlaşılır.

Dünya’da her yıl 10 Mayıs’ın anneler günü olarak kutlanmasının tarihçesini artık herkes biliyor. Bu konuda burada bir şeyler anlatmayacağım. Ama annelerin ne kadar da önemli olduğunu anlatmak için, bugünün hala kutlanıyor olmasında katkısı çok büyük olan Jarvis <ı>“<ı>Geçen bir yıl içinde çektiğim acılar bana şunu öğretti. Dünyada anne sevgisinin yerini dolduracak hiçbir sevgi yoktur. Yılın bir gününü annelere ayıralım. O günü annelerimizle ilgili anılarla dolduralım. Böylece annelerimize olan sevgi borcumuzu ödeyelim” demişti. Bu söz tarihe geçti. O gün bugündür, her 10 Mayıs günü annelere ayrılmış ve bugün herkes annesine güzel hediyeler, çiçekler alır, onunla beraber olunur, ziyaret edilir, elleri öpülür.

Ben annemin bugünü kutlayamayacak olsam da “hayali, cihana değer” misali hiç aklımdan çıkmayacakmış gibi her gün onu anıyor, onun yerine, bu yazıyı okuyan siz bir anneyseniz sizin ve tüm annelerin “anneler gününü” kutluyorum, çocukların annelerini çok sevip, saymasını ve onlara kötü davranmamasını temenni ediyorum..

Anneler, sizler bu dünyanın çiçeklerisiniz, sizsiz bir dünya olmaz !.. Yılın annesi kim peki ! Benim için her anne, kendi çocukları için yılın annesidir.

Bugün sizin gününüz, dünyanın tüm çiçekleri size…