Anne

Bu kaçıncı yokluğunu anlattığım yazım..!

Kaçıncı 4 Şubat'tır ANDIĞIM ?

Kaçıncı an'lardır seni ARADIĞIM ?

Terbiye edemedim bir türlü, senin bende ki o yok' tarafını..!

Mesela; akıl danışmak için arkama her baktığımda, hep aradı gözlerim gözlerini..

Ne kadar uzakta olsan da, bir telefonun ulaşacağı mesafede duymak istedi kulaklarım sesini..

Bilmezsin, kalemim kaç kez gözyaşları harflere aktığında, silgi olmanı bekledi senden ?

Ya bedenim ? Kendisini misafir hissetmeyeceği evler aradı, hani o taştan tuğladan belki de farketmezdi kerpiçten yapılanlarından..!

Bak daha dizlerinden, ellerinden, gözlerinden ve hatta dudaklarından bahsetmiyorum bile.

Kalbini ise; zaten yok sayıyorum, benim için atmadığı bir yarım asırdan beridir.

Peki ya biliyor musun yokluğunda;

Kaç kadeh, arsızca kendinden bildi, sensizlikten oluşan sarhoşluğumu..!

Kaç tabla, kendisine söndürüldü zannetti sigaralarımı, senin yüreğine söndürdüğümden bile bihaber..!

Artık, UMUT bile uğramıyor mahçubiyetinden, çiçek bahçeli yüreğime.

Sorarım şimdi sana, bu kaçıncıdır yokluğundan üşüyen yüreğimi anlattığım yazı..?

Ya kaç derecedir, aynı hikayelerde soğuktan titreşen cümlelerimin ayazı..?

Ensest bir ilişki içindeler benim kelimelerim, kan bağı olan harflerimin birbirleriyle sevişmesinden dolayı...

Ne kadar desem de 'ayrılın ! Hep hüzün doğuruyorsunuz' diye, 

çıkarı yok ! Kağıdı, günaha yatak yapıyor terbiyesiz harflerim benim.

Ama var ya !  Zaman zaman buruşturup atabildiğim o günahkar A4 kağıtları kadar bile, değerin yok artık bende !

Temizledim, taş'mışsın gibi yüreğimden... Ölüme ayırdım seni...

Yalnız..!

Bende emanet bi SIFATIN kaldı. Yaşıyorsan eğer, bir ara uğrayıp onu alır mısın ANNE ?

Yok'ları arka bahçeye var'ları ise kalbime gömüyorum.

Karanlıkta kalmaktan korkmadan bugün, bir mumu daha söndürüyorum.

Eksilen mumun, büyüyen karanlığım olsun...

DOĞUM GÜNÜN KUTLU OLSUN.