Annem...

Nasıl bir sevgidir bu ben anlamıyorum. Ondan bahsedince gözlerim doluyor:) Bir kitap okuyorum, İpek Ongun'un son kitabı. Orada diyor ki anne kız hep elele olmalı. Evet bence de olmalı. Annem ellerimi hiç bırakmasın tek dileğim... Allaha şükür sağlığı idare ediyor, duyguları hisleri en güzeli de annemin bitmek bilmeyen yaşama sevinci. Ben 17 yaşındayım, o şımarıklığın etkisiyle her gün bıktığım da oluyor yaşamaktan. Annemse 53 yaşında, sporunu yapar, güler, eğlenir.. O İzmirlilere has neşesini, enerjisini kaybetmez asla. Baktığınız zaman bir enerji yayar etrafına, pozitif. Allah başımızdan eksik etmesin onu.

Kendine has bir saflığı vardır, sizi sakince gülümsetir bu saflık.Onu kırdığım zamanlarda öyle dert olur ki içime, kendime kızarım sessizce bir köşemde ağlarım. Annem 53 yaşında, babam 60. Sanki bazı kötü şeyleri erken yaşayacakmışım gibi geliyor, ağzıma almak istemem bu cümleleri, aklıma hiç sokmak istemem. Her geçen gün kıymetlerini daha da bilmek istiyorum. İstiyorum ki hayır duaları eksik olmasın üzerimden ve iyi niyetleri... Bu dünyada daha başka beni bu kadar saran, beni bu kadar içten ağlatan, bu kadar içimi titreten başka iki sevgi olmasın istiyorum. Allah onları hep mutlu etsin istiyorum. Çok mu şey istiyorum... Ne güzel şey annemiz-babamız....