Anneme

Annem, annem, canım annem. Beni affet, kurbanın olayım, ellerini öpeyim, önünde diz çökeyim. Bilirim sen yine bana kızmaz, benim için dua edersin, beni düşünür tasalanır, geceleri uykusuz kalırsın… 

Annen seni diğer kardeşlerinden ayrı tutup, evin hizmetlisi gibi kullandığı halde sen ona saygıda kusur etmedin, ölene kadar hizmetini gördün, ağabeyin babandan kalan mal varlığınızı tek başına gaspedip, sen çocuklarına içirecek bir yudum süt bulamazken, yine pes etmedin. 

Kardeşlerin bolluk ve ihtişam içinde yaşarken, sen Anadolu’nun en ücra köşelerinde sabahtan akşama köy çocuklarını eğitmek, aydınlatmak için toprak yollarda yürüdün. Sen babamın şiddetine, çocuklarına sarılarak dayandın. Gaz lambası ışığında okuma yazma bilmeyen, bilgiye aç kadınları, kızları ışığa kavuşturdun. Tüm bunları yaparken hiç şikayet etmedin, hiç “bana ne” demedin, bunu en doğal insan bilincinle, vatan sevginle yaptın. 

Bizlere alçak gönüllü olmayı, çok çalışmayı, hak yememeyi, yardıma koşmayı öğrettin annem. Hiç böbürlenmeden, kendinden vazgeçtin. 

Dondurucu kış sabahlarında biz sıcak yataklarımızda uyurken sen güneş doğmadan kalkıp sobamızı yakar, soframıza ne koyabileceğinin telaşına düşerdin. Yokluğu saklar, var olandan payına düşeni bize bölerdin. Eski giysilerin, nasırlı ellerin içinde bükülmüş belinle toprağı işler, bataklıklardan cennet var ederdin. 

Güzel annem sen toprağı sever, doğayı sever, yaratılmış her varlığı kutsal bilirsin. Sen gözlerinde hiç kimsenin söndüremediği ışığınla bir öncüsün benim için. Kocaman kalbine hem bizlerin, hem yüzlerce öğrencinin sevgisini sığdırdın. Oturacak bir evin, lüks arabaların, malın mülkün olmadı, sen hep daha ne yapabilirim, ne üretebilirim nasıl yararlı olabilirim telaşındaydın. 

Şimdi seksenüç yaşındasın, zorlukla yürüyor, eskisi gibi okuyamıyorsun diye üzülüyorsun biliyorum. Benim cefakar annem, benim vefalı annem, yiğit annem, mert annem, seni anlayamadan yıllarımız geçti, değerini takdir edemeden sığ gözlerle baktık sana. Öylesine derin, öylesine uçsuz bucaksızdı ki ruhun, bakacak, görecek kadar yürekli olamadık. Seni üzdük, seni yalnız bıraktık, sana yeterince “seni seviyorum annem” demedik, sen o kadar güçlü ve sabırlısın ki bizi hiç bırakmadın, nerde olursak olalım hep sevgini yolladın bize. Umudunu hiç kaybetmedin, gözlerindeki ışık hep parladı. 

Seni çok seviyorum anne, çok seviyorum, senin kızın olmaktan gurur duyuyorum. Güzel cefakar ellerinden öpüyorum canım benim. Allaha emanet ol..