Arkamdan kim ağlar?

22/05/2009

Küçüklükten kalma zararsız bir oyundu senin için önceleri.

İlk anneni, babanı sınamakla başlamıştın işe.

Şunu yaparsam ne derler, aç kalmış numarası vs. şeylerle onların sana olan ilgilerini öğrenmeye çalışırdın.

Sonraları hayatı öğrenince ve yaşamın getirdiği yükümlülükler omzunda bir yük gibi ağır gelince bu sınamalar işin zevkini kaybetti.

Sınama yoluyla gerçek yüzlerini görüyordun insanların.

Hani şu cimri bakkalı bile sınamıştın veresiye isteyerek.

Adam ilkinde yüzünü ekşitmiş, ikincisinde tavrını koymuştu.

Kardeşlerini de sırayla denemiştin.

Bazen hayal kırıklığı ile karışık sonuçlar seni dağıtmıştı parmaklıkların arkasında, bunu bildiğin halde bile vazgeçmemiştin şu sınama işinden.

En can dediğin dostlarının ise birer birer foyası çıkıyordu ortaya demek ki, diyordun kahkahalı, paralı ortamlarmış dost sandığım ortamlar.

En çok da acı çeken kanadı kırık sevdalarının sorgulanması vardı iç beninde.

Onları da fırsat buldukça sınamayı ihmal etmedin.

Sonraları öğrendin ki, sevdalar sınama tahtası değildir diye ama iş işten geçmişti bunu fark ettiğinde.

Sende hani bazen abartmıyor değildin.

Kaç kez ölüm döşeğinde olduğun haberi yayılmıştı çevreye.

Seni tanıyanlar panik havası içinde vicdan azabı çekmeye başlamıştı.

Neyi sınamak istiyordun? Hayatının başka insanların nazarındaki değerini mi?

Ne kadar sevildiğini mi?

İnsanları sınayarak karanlık taraflarını ortaya çıkarmak canını yakıyorken neyi öğrenmeye çalışıyordun?

* * *

Hatta kendini bile sınamaya başlamıştın.

Altından kalkamayacağın işlere girişip kendine hedefler koyuyordun.

Bir şeyler yapmak, kendini ispatlamak istiyordun ele güne karşı.

Kendi kendini bazen sorguluyordun.

Kimim ben?

Ne yapıyorum?

İnsanlar bana saygı ve sevgi duyuyorlar mı?

Zengin miyim? Fakir mi? Cebimdeki para, altımdaki araba mı zengin olduğumu gösterir.

Bir amacım oldu mu bu dünyada.

En çok merak ettiğin konu ise ben öldükten sonra arkamdan kimler ağlar.

Seni çözmek anlamak hem çok kolaydı hem de çok zor.

Tıpkı iç ikilemlerin gibi karşı tarafta da sana karşı düşüncelerinde bir ikilem oluştururdun.

Sınamadığın şey kalmadı desem yeridir.

Hani nerdeyse komşunun iyi cins köpeğini bile sınayacaktın dost mudur diye.

Dost ararken, etrafından vefa beklerken, kendini, başkalarını suçlarken bir de baktın ki, seneler geçmiş.

Yolu yarılamışsın.

Oturup şöyle gölgelik bir yere kendini, başkalarını sınamaktan vazgeçtiğin o gün belki bir parça huzuru bulacaktın.

Bulacaktın bulmasına da can çıkmadan huy çıkar mıydı?

Şöyle rahat rahat yaşasan sorgulamadan, sınamadan nasıl olurdu acaba?

O zaman da sen ‘sen’ olmayıp başka biri olurdun.

mailto:e_mail%3Abelginturan@gmail.com

http://www.haber24.com/BELGIN-TURAN/3-139/Arkamdan-kim-aglar.html