Aşamadıklarımız

Belirli kalıpları vardır ülkemiz insanının. Tabudur aslında onlar. Dışına çıkılamaz, yıkılamaz tabulardır. Bu kalıpları kırmak hainlik sayılır kimi zaman, ülkeye ihanet, toplum değerlerine hakaret olarak sayılır. Niyet ihanet olmasa da, hakaret olmasa da o kalıpların dışına çıkanlar hiçbir gerekçeyle hoş görülemezler. Anlatılmak istenen, savunulan fikir zannedildiği gibi olmasa da, aslında daha geniş açıdan bakmak gerektiğini, bağnazlığı yıkıp geçmek gereğini, kafa tasıcılığı yerle yeksan etmek gereğini  savunsa da kabul görmez bu kalıpların dışına çıkmak. Anında hain etiketi yapıştırılıverir. İçimize işlemiştir çünkü. İyi veya kötü dokunulmaması gereken bam tellerimiz vardır bizim. Bırakın dokunmayı, temasına yeltenmek bile korkutucu ve tepki toplayıcıdır. Doğuşumuzdan itibaren empoze edilmeye başlamışlardır bize. Bunlar sizin kutsallarınız, kimsenin üzerinde telkinde bulunmasına müsaade etmeyiniz denmiştir. Bizler bile kendi içimizde korkmuşuzdur düşünmeye, kafamızdan geçirmemizin bile onlara inancımız ve bağlılığımıza zarar getireceğini düşünürüz. Kafa yormayız üzerine, diğer çeşitlerinden hep üstün tutarız. Diğer türünü yaratanla bizimkini yaratan farklı veya bizimkine daha özenilmiş muamelesi yaparız.

Kalıpları kırmaya çalışan olur dönem dönem. Hakaret veya yok saymak değildir amaçları. Kurulan tabuların kendi elimizle başımıza iş açtığı durumları anlatmaya çalışır kimi zaman. Değer verip benimsemenin ötesine geçip diğer çeşitleri hor görmemeyi vurgular bazen. En önemlisi hiçbir dogmanın İnsan olmanın ötesine geçemeyeceğini, yaşam temelinde en değerli olanın etnik kökenler, mensup olunan ırklar değilde İnsan olmak olduğunun üstüne düşer.

Zaten yaradılışta da bu şekilde bir çifte standart uygulanmamıştır kimseye. Hiçbir ırk hiçbir yaşam türü sözüm ona torpilli değildir başlangıçta. Kutsal kitap indirilmiş ve içerisinde geçen kurallar ve görevler dahilinde hayatını sürdürenin sonunda kazanacağını belirtir. Örneğin parayı Türk’e ,Yahudiye veya  Hristiyana veririm dememiştir yaradan. Çalışana veririm demiştir. Hal böyleyken bizlerin bir türü üstün görüp diğerini ayaklar altına sermemiz hangi geçerli dayanaktadır bilinmez.

Kökenimizin, geçmişimizin anlı şanlı bir tarihe sahip olması gayet tabiî ki bizim övünç kaynağımızdır. Dünyada kaç millete nasip olmuştur o şanlı tarih. Bu şanlı tarihin arkasında bize bıraktıklarına övgüyle sahip çıkmak ayrıdır. Bu şanlı tarihi dayanak alarak diğer milletleri, diğer etnisiteleri  ayaklar altına alıp küçümsemek ayrıdır.

Dünyada gelişmişlik, ilericilik, bilim, ilim söz konusu olduğunda, etnik kökende olduğu gibi yükseltemiyoruz sesimizi ne yazık ki. Teknoloji denildiğinde bir adım öne çıkamıyoruz etnik kökendeki gibi. Düşünmüyoruz altı yüz yıl dünyaya hükmetmiş olan bir Osmanlı devleti nasıl oldu da duraklama ve gerileme gibi dönemleri yaşadı ve sonucunda da yıkıldı. O denli güçlü bir imparatorluğun yıkılma sebebi neydi demiyoruz. Çünkü tabularımız var bizim. Toz kondurmamalarımız, kökenine inme yasaklarımız var bizim. Sorgulamıyoruz çünkü bir hata olabileceğini aklımıza getirmenin ayıp olduğunu düşünüyoruz.

19. yüzyılda diğer ülkeler bilime eğitime yönelmiş durumdayken Osmanlı devleti pek önem vermemişti bu gelişmelere. Bilim insanı yetiştirmenin uzun vadede getirisini görememişti pek. Daha çok bilimle ilgilenip geliştirmek yerine hazır icatları batıdan alıp uygulamayı ilke edinmişti. Batı bir üst teknolojiye atlayıp ürününü kullanmaya geçtikten ancak bir elli yıl sonra ediniyorduk o teknolojiyi. Bir basamak geriden geliyorduk hep.

Dolayısıyla Batının süper teknolojisi Osmanlının süper kuvvetini alt etti. Günümüze baktığımızda bir Batı teknolojisi ve bilimine ulaştığımız söylenemez fakat bir Osmanlı durağanlığında olduğumuzda söylenemez. Fakat bu 21. Yüzyılda da bizi gelişimden, bilimden, uzak tutan faktöründe bizlerin hala çoktan aşılması gereken konuları tartışıyor olmamızdır. Mesela ne mi? Bakınız iki gündür Türkiye gündemini Esra Elönü ve Şevval Sam’ın yaptığı birtakım açıklamalar esir almış durumda.