Aşk kendinde olandır, ama dışarda aranır hep ne yazık ki !

Aşk…

İnsanoğlunun asırlardan beri dönem dönem içine düştüğü veya düşmek istediği kaotik bir durum.

Tüm kaotikliğine rağmen kuşkusuz hepimizin ihtiyaç duyduğu en güzel duygulardan biri.

Âşık olduğunuz insanla beraber olmak, onunla daha fazla zaman geçirmek… Onunla bir bütün olmak, her anınızı ve hatta hayatınızı onunla yaşamak, paylaşmak…

Düşünüyorum da, biz kadınlar zaman zaman bunun dozajını kaçırıyor muyuz acaba?

Bir ilişki, bir aşk yaşarken yeterince “kendimiz” olabiliyor muyuz ?

Bu yazıyı bugün bir arkadaşımın bana serzenişi üzerine yazıyorum.

Kendisi bir süredir âşık ve tabiri caizse uzun süredir bulutların üzerinde dolaşıyor. Dolaşıyor dolaşmasına ama bütün hayatını ve mutluluğunu uzun bir süredir sevgilisine endekslemiş durumda.

Mesela sevgilisi üzgünse, arkadaşım da üzgün ve bütün gününü mutsuz geçiriyor. Sevgilisiyle bir süre buluşamamış ve onu görmemişse yine mutsuz ve üzgün geçiriyor günlerini veya sevgilisi onun istediği şeyleri söylemediyse bu da kendini bedbaht etmek için yetiyor da artıyor.

Mutluluğu bir ilişki, bir aşk veya bir insan üzerinden sağlamaya çalışmak ne derece sağlıklı?

Diye sordum kendisine ?

İşte bu sorum yüzünden serzenişte bulundu arkadaşım bana. Sen aşka inanmıyorsun? Neden karşısın aşka ? dedi…

Oysa anlatmak istediğim bambaşka bir şeydi.

Tam tersi diye cevap verdim, ben aşka aşığım…

Ama mutluluğumu bir aşka, bir ilişkiye veya bir erkeğe endekslemem.

Çünkü ben kendi kendimle de mutlu ve huzurluyum.

Geçenlerde bilinçaltı uzmanı Seda Diker TV8’de “Yeni Enerji” adlı programında, aşkta ve ilişkilerinde devamlı mutsuz olan bir danışanının mektubunu şöyle yanıtlıyordu.

“Eğer siz hayat içinde, kendi kendinize yetmeyi ve kendi kendinize mutlu olmayı öğrenememişseniz bir ilişkide de mutlu olma şansınızı kaybetmişsinizdir…”

Ne kadar doğru… ve benim hayat felsefemi özetliyor.

Kendinizle mutluysanız ve kendinize yetebiliyorsanız karşınızdaki insanı sizi mutlu etsin diye “sıkboğaz” etmezsiniz.

Aşk kendinizle mutlu olabilme sanatıdır. Önce kendini sevebilmek, kendine âşık olabilmektir. Kendisi ile mutlu olamayan kaç kişi, mutlu olabilir ki bir başkasıyla?

Kendini sevmeyen birisi nasıl sevilsin ve değer görsün ki başkalarınca?

Mutluluğu bir başkasının varlığına bağlamak en büyük hata ya da mutsuzluğu bir başkasının yokluğuna…

Kendiyle mutlu olamayan insan biri gelsin ve onu sevsin, değerli hissettirsin diye bekler, çünkü zanneder ki değersizdir onun yokluğunda…

Aşk kişinin kendinde olandır, ama hep dışarıda ve başkalarında aranır ne yazık ki.

Evet hanımlar, önce kendinizi sevmeyi, kendinize değer verip, kendinize âşık olup, kendinizle mutlu olabilmeyi öğrenmek gerek. İşte o zaman mutlu olacaksınız bir başkasıyla yaşadığınız aşkta !

Kendinize âşık olduğunuz ve kendinize değer verdiğiniz güzel günler dilerim.