Aşk ve Gurur

Aşkla gurur aynı masaya otururlar.
Başlarlar sohbete...

Aşk der ki; ben insana her istediğimi yaptırırım.

-Bazen ben buna engel olabilirim der gurur. Aksi takdirde beni dinlemezse insanlar senin acımasız taraflarınla tanışırlar ve senden vazgeçerler.

-Bu zamana kadar insanlar hep bana yenik düştü der aşk, yoksam keşkeleriyle boğuşmak zorunda kalacakları için.
-Sen hep benim rakibim oldun ama ben bir kere düşerim belki de çoğu insanın içine en güzel zamanlarını benimle yaşarlar. Sense insanın içini kemirmekten başka bir işe yaramazsın der aşk.

Gurur kendinden emin devam eder;
-Sen kırk yılda bir geliyorsun ve mutluluk getireceksin diye bir şey yok.
Ben olmazsam, beni boş verirse insan asla mutlu olamaz.

Aşk atılır; benim olduğum yerde sana yer yok.!
-Ben onlara yapamayacakları bir çok şeyi yaptırırım, benim verdiğim heyecanın yerini hiçbir şey tutamaz ve bu durumda sen akıllarına bile gelmezsin.

Beni bir kenara atarsalar der ve devam eder gurur;
-Her söylenene inanıp, her şey toz pembe olacak diye bakarlarsa özgürlüklerinden bile ödün verirler.
-Ve çokça yaralardan sonra pişman olurlar senin için yaptıklarına.
-Kıskançlığı, öfkeyi, kini öğretirler kalplerine.
-Kendileriyle savaşır ve sonunda bana yenik düşerler.
-Çünkü ben insanın kalbine bağlı bir taşımdır. Bensiz sen olur musun?
Hatta bensiz insan, insan olur mu der gurur??

Aşk şöyle bir düşünür...
-Sanırım seninle daha tutkulu olabiliriz der.

El ele tutuşurlar!  "Birlikte daha kalıcı ve vazgeçilmez olabileceklerini anlayıp mutlu olurlar."