Avuçlarına sakla beni...

Sakla, Avuçlarına Sakla Beni...

I)

Nerdesin cancağızım, kalbimin muskası!

İsminin harfleri tesbih taneleri gibi dağılır mısralara.

Kalem bir hançer olur o an, /

saplanır bağrına kağıtların.

İki elimde on meşale/

karanlık bir şiirin kayıp ormanlarında/

ararım çocuk yüzünü, gülüşünü, nerdesin...




II)

En ışıksız akşamında bu son çocukluğumun,

-ki artık eskiyen yüzümden takvim yaprakları düşer-

rüyanın ve gerçeğin ötesinde/

koyu bir gölge gibi belirdi siluetin/

perdelerin rüzgar semahıyla...



Gözlerin vardı ışıl ışıl, neşeli,

dudaklarında mosmor bir tebessüm, /

gördüm!

Yürüdüm beni diplere çağıran sesine doğru/

ayaklarımı yutarken gecenin kirli ağzı!

Senin başladığın yerde son buldu bedenim!

Ellerim olsalar, saçlarına tutunacaktım./

Sesim olsa gitme kal diyecektim sadece...

Gittin, penceremde bir uçurum büyüdü!

Gittin, bir intihar çizdim bileklerime...




III)

Her suskun mevsiminde hayatın;

şairlerin yüreği sararır ağaçlarda,

ve çiçekler küser kendi rengine.

Şairlerin ve çiçeklerin küs olduğu mevsim, /

bu sonbahar, /

senin yüzüne benziyor en çok...



Kirpiklerine kuşlar konuyor sabaha karşı, /

yumuyor bitkin gözlerini tedirgin güvercinler/

öpüldükçe gözlerini yuman kadınlar gibi;/

güneşi yeniden doğurmak için...

Yağmur türküleri biriktiriyorum yanaklarında,

ismimi dudaklarından savuruyor bir rüzgar...

Bu sonbahar/

senin yüzüne benziyor en çok...


IV)

Gözkapaklarının ardına gizlediğin dolunay/

düşer dipsiz mavilerine uzak denizlerin...

kalbindeki kurt ölüleri kanatır yalnızlığını,

kanın şarabım olur teninin gümüş kadehinde...

Sana/

acıdan başka birşey vaadetmeyen/

ellerimi uzatıyorum,

eti parçalanmış parmaklarınla ger çarmıha!

İçindeki azraili uyandır, / içindeki celladı;/

ve öldür, öldür beni /

sakla, avuçlarına sakla...



ömerbesimyaviç