Ayrılığın Ağır Yükü

Gittin!..

En mahzun halini giyinmiştin giderken

Yorgundun, yemini bozulmuş bir günahkar gibi

Sallanıyordu muhacir bakışların

Şaşkın, çaresiz, fırlayıp düştün acının ortasına

Dur diyemedim, çünkü gerçek çok zordu söyleyemedim

Suskunluğuna bürünmüştü zaman, tek çare gitmekti

Ve en kötüsü de, kalbin ilk yolcusunu uğurlamaktı...

Açıp bakmak istedim valizine

Benden bir hatıra koymuş muydun içine

Korktum, ya hiçbir şey yoksa, ya içi boşsa

Ne yapardım o zaman, her dem karanlık

Her şey ölüme denk, bitmezdi ağlaması gözlerimin

Döndükçe tekerlekler ezilirdi sevdam...

Fark ettim, ağırlığın kadar yalnızlaşmıştım gidişinle

Geride gölgen, boynu bükük bir ben ve hüznün kalmıştı

Ve öyle zorlaşmıştı ki hayata yeniden tırmanmak

Ve yokluğunu sensizlikle kandırmak...

Nehir taştı, gözyaşı sel içimde, sustum

Ayrılığın ağır yüküyle ruhumda bir deprem

“Ya sabır” dedim ve oturttum gölgeni yalnızlığımın aynasına

Yüreğimde veda busen, ağladım ağladım yeniden dolana kadar nehir

"Sonsuzluk bu işte" dedim, her şeyin bitişi ve gidişi kadar kolay!

Ayrılık, taşınan bir valiz kadar hafif ve bir valiz kadar dolu

Kimilerinin ellerinde ağırlaşan

Kimilerinin gönlünde kömürleşen bir veda...

Rukiye Çelik

Ankara 18.7.2019

Köy Enstitüsü mezunu bir öğretmenin kızı olarak 10 Kasım 1953 yılında Posof'un ücra bir köyünde a..