Ayrılık

Ne kadar da can yakıcı damarlarımdan taşan mor kanım. İçim içime sığmazken bir gece önce, nasıl bir tesadüf ki bu içimden kendimi söküp atamıyorum.

Tekleyen kalbim mi yoksa beynime mi gitmiyor yaşayamadığım, benden çalınan anılar. Sormayın, söyleyemem. Mükemmeliyetimi kaybettim ben. Suçsuz gibi geliyor şimdi neden sandığımız tüm gerçekler. Sadece seviyorduk işte. Nefes nefese olmayınca aşk, bitmese bile, insanı yeyip bitiriyor saklandığı köşelerdeki kabusları.

Kabus olmaktan çıkıp can buluyor gecelerim ellerimde. Zormuş geceleri sessizlikte uyumak, hala yastığımdan zorlayarak aldığım kokunla.

Diyecek söz yok. Hoçakal, ben gidiyorum.

Gidiyorum sevgilim kalbinden çıkıp da soğuk sularıma. Gidiyorum gecemi de gündüzümü de alıp bu küçük dünyamdan. Gitmeye kıyamıyorum ellerinden, sıcacık, terli ve aşk dolu dokunuşlarıyla. Gözlerin geliyor aklıma, ben aklımdan gidiyorum. Aklım beni bir köşede yalnız bırakmışken ben seni arıyordum. Seni ararken ise kendimi kaybediyordum.

Kayboldum İstanbul'un densiz sokaklarında. Arsızlıkla bana seni hatırlatacaklar ve senin olduğum zamanları kalbime saplayacaklar. Milim milim yelkovan, milim milim akrep, mini minnacık bir balıktan, koca bir ömürlük kelebek..

Oysa o mor kelebek ömrüne yenik düştü. Yittim, gidiyorum.