Ayrılık

“Ağlamak zayıflıktır” demişti köyümüzdeki yaşlı kadın ayrılırken. Eğer doğruysa onun dediği, anılara ağlamak zayıflıksa, ben zayıfım Sevda. Yaşadıklarımın geçmişte kaldığını duyumsamak, derin izler taşıyarak, insanı insan yapan birlikteliğin, o sihirli ve güven verici şeylerin yitirildiğini derinden hissederek ağlamak zayıflıksa, ben zayıfım Sevda.

Ben, ağlayan, ağlayabilen birisiyim.

Sen giderken de ağlamıştım.

Sen giderken de zayıftım demek.  

Anılarda boğuşup, gözyaşlarında teselli aramam zayıflıksa eğer, ben zayıf birisiyim.

Buluşmalarda, bir araya gelişlerde, kavuşmalarda, sevinçlerde ben hep ağlarım Sevda. Ben her zaman zayıfım.

Ve ben ağlamasını bilmeyen, ağlayamayan insanları anlamıyorum.

Annem de “ağla” demişti bir ara hatırlıyorum. Yoksa ağlamadan rahatlaman kolay olmaz.  Ağlayabildiğin kadar ağla. Çünkü şu anda yapacak hiç bir şeyin yok. Geçmiş bütün güzel günlerine ağla. Ağlaman bittiğinde, birlikte geçirdiğiniz güzel günlerin adına sevin. Coşkuyu duy tekrar tekrar. Yoksa dayanmak hiç de kolay değildir. Kolay değildir hayata tekrar tutunabilmek.

Ben de ağlıyorum.

Ve yine, geçmişle yaşama tutunabiliyor, ayağa kalkıp yoluma devam edebiliyorum.

Belli olmayan geleceği, belirlemeye çalışarak.

Son sözlerin anlamı yok artık anne. Son anılar diye de bir şey yok artık. Koskoca bir ömür, bir kaç günlükmüş gibi, anlatılabilir mi? Geçen senelerden kalan yalnızca son sözler değil elbet. Birlikte söylenen, birlikte duyulan, birlikte hissedilen, birlikte yaşanılan tüm geçmiş, en son değil mi artık? Neden babam öğretmedi bana hayatın bu kadar kötü olduğunu? Neden söylemedi bir gün her şeyin masal olacağını? Güzel günlerin bir bir tükenip, belki de kabusların başlayabileceğini? İnsana umut veren, hep gizemli bir şeylerin olduğunu neden öğretmedi?

Bu yalnız bırakılmalar, bu ölümler, bir şeylerin zamansız anlamsızlaşması, bazı şeylerin o kadar zavallı, kötü oluşların darbesi, böylesine yıkılmışlığımız, yaşamımızın sonuna kadar bizde kalacak derin izlerini örtmek mümkün olmayacak, bunu biliyorum anne.

“Hayatın her alanı sel sularıyla dolu ve o kadar az ki köprü ustaları.”

Kaynak: Aşk Yazarı Mustafa Çifci- www.mustafacifci.com

 www.mustafacifci.com

facebook.com/askyazarimustafacifci

t@mustafacifci

İnstagram:mustafa_cifci

(Not: Bu eser Mustafa Çifci’nin kitabından alınmıştır. Telif hakkı yazarına ait olup, 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasası kapsamında her hakkı saklıdır. Yazarın yazılı izni alınmadan kopya edilmesi, çoğaltılması yasaktır.