Ayrılıklar ve Terk Edilme Gerçeği İle Yüzleşmek

Kimi ayrılıklar ya da terk edilişler ilişkilerin birçoğunda daha hızlı yaşanabilirken, bazılarında da uzun vadeli beraberlikler sonrası ortaya çıkabilir. Kimisi hemen durumu kabullenip, hayatına devam edebiliyor, kimisi ise (bu da daha büyük yüzdeye sahip) hırs yapıp bir şeyleri düzeltebilmek arzusu ile yanlış zaman ve yanlış yöntemlerle olayın üstüne  gidebiliyor. 

 

Kuşkular, soru işaretleri, merak, sorgulamalar yaratmak ya da karşı tarafın bunları yaratması; bazen ilişkilerin dengesini bozabiliyor. Beklenti, baskı, şüphe ve kaybetme korkusu ile  yaşanan ilişkilerde, zamanla ilişki kalitesinde bozulmalar  başlıyor. İlişkide güvensizlik ya da tek tarafın ilgisi ile yürütülmeye çalışılan, kazan-kazan dengesini kurulamadığı ilişkilerin ayrılığa gitme potansiyeli çok daha yüksek değil midir?

 

Aşık olmak ya da bir insanı sevmek bazen ona sahip olduğu değerlerden çok daha fazla anlam yüklememize sebep olabilir. Bir insanı sevdiğimizde onu gözümüzde fazla büyütme ihtimalimiz de vardır. Bu durumda bağlılıktan  öte, bağımlılıkların artışındaki dengesiz seyir kişinin kendi dengesi kadar ilişkideki rolündeki dengesini de bozabilir. Karşı tarafın ilgisine muhtaç olma, telefonlarını bekleme, her aradığında her şeyi bir tarafa bırakıp hemen koşup yanına gitme ya da onun hayatında yaptıklarını saplantı haline getirme… Aşırı bağımlılık yaşanan durumlarda ayrılıkların ya da terk edilişlerin yükünü taşımak çok daha zorlaşabilir. İlişkiyi sonlandırmak isteyen taraf; sebep ne olursa olsun ki elbet kendince yarattığı bir sebep vardır,  bunu dile getirdiğinde diğer tarafın yaşadığı yıkımın psikolojisi de çok ağırdır.

 

Bir insanı sevdiğinde onu hayatının merkezine oturtmuş ve diğer hayat alanlarını bir tarafa atmış insanlarda ayrılık sendromunun atlatılması çok daha ağır olabilir. Kendine ait bir yaşam alanı bırakmamıştır, ailesi, dostları, çevresi ya da kendinden o kadar uzaklaşmış ve tek  bir insana kendini o kadar endekslemiştir ki; onun gitme isteği bir travma yaratabilir.Bir insanı sevdiğinde onu hayatının merkezine oturtmuş ve diğer hayat alanlarını bir tarafa atmış insanlarda ayrılık sendromunun atlatılması çok daha ağır olabilir. Kendine ait bir yaşam alanı bırakmamıştır, ailesi, dostları, çevresi ya da kendinden o kadar uzaklaşmış ve tek  bir insana kendini o kadar endekslemiştir ki; onun gitme isteği bir travma yaratabilir.

 

Tutan Eller, Çift, Adam, Kadın, Aşk

 

Kimi ayrılıklar belki de bizim için hayırlıdır; belki de karşımızdaki insan bizim için doğru insan değildir ki, bir sebeple çıkıvermiştir hayatımızdan. Hatta ilişkiyi sırf sürdürmek için ilişki içerisinde yaşadığımız yalnızlığı bile görmezden gelmek isteriz. Ayrılıklar sonrası, ilişki nasıl biterse bitsin hazmedemeyiz bir türlü, hele ki terk edilen taraf biz olduysak… Neden, niçin sorgulamaları başlar sonra kimi zaman kendimizde suç arayışları: ben boyle davranarak hata mı yaptım? Keşke daha anlayışlı olsaydım gibi birçok benzer suçlama… Bir süre kimseleri koyamayız onun yerine, çaresizce ona ulaşmaya çalışır, defalarca kendimizi ya da tekrar denenirse her şeyin daha güzel olacağını anlatmaya uğraşır dururuz. Karşı taraf kafasında tamamen bitirdiyse; nafiledir tüm çabalar. Başta konuşan o insan, zamanla telefonlarını açmaz, mesajlara cevap vermez olur.

 

Bazı ayrılık teklifleri bir tarafın bazı sebeplerle yorulması ya da dinlenmek isteği ile de gelebilir. Belki hala sevgi vardır ama ona göre ilişki bu şekliyle sağlıklı yürümüyordur.  Her insanın hata yapabilirliğini göz önünde bulundurarak hata yapılan şeyler farkındalığına varılıp düzeltilebilir tarzda hatalar ise; karşılıklı konuşarak, paylaşarak bu durumu çözmeye gitmek ve şans vermek en güzeli tabi…

 

Karşı taraf, ne yaparsak yapalım, ne söylersek söyleyelim ikna olmak istemiyorsa ve şu anda kendi bildiğini yapmakta ısrar ediyorsa? Bu durumda yapabildiğimiz en büyük hata üstüne gitmek belki de… Neden bitmiş, neden şöyle olmuş, yoksa başka biri mi var şüpheleri, karşısına çıkmak,  ayrılıktan dönmesi için ikna etmek uğruna defalarca telefonla aramak, mesajlar göndermek, hele ki karşı taraf aramalara cevap vermiyorsa defalarca aramaya devam etmek…

 

Elbette ki ayrılık sonrası yaşanan çaresizlik duygusu ve bir şeyleri ben ısrar edersem düzeltebilirim hissi birçoğumuzda var. Ama bir gerçek daha var ki; yapılan konuşmalar sonrasında karşı taraf fikrinde ısrar ediyorsa bu uğraşların devamı karşı tarafı daha fazla soğutmak ve insanın da kendisini hırpalamasından başka bir yere götürmüyor kimi zaman…

 

Belki çok acı çekilir, uykusuz geceler, ağlamalar, onsuz nasıl yaşarım kabusu… Ama bir gerçek daha var ki; hayat devam etmeli… Uğruna çaba gösterilen insan aynı çabayı karşısındakine göstermek istemiyorsa; bu durumda belki de daha az yıpratıcı olan kabullenmek ve hayatına devam etmek… Mutluluğun bir insana endeksli olmadığını mutluluğun insanın kendi içinde olduğunu fark edebilmek… Kendi değerinin farkında olmak… Kendi hayatı içerisinde yaptıkları ya da yapabilecekleri ile kendini beslemek ve ileriye bakabilmek…

 

İnsan kendi hayatını yaşama gücünü gösterebildiğinde ve ayrılığın üstüne düşmek yerine akışa ve zamana bırakabildiğinde bitmiş ilişkinin ya da bir süre dinlendirilmesi gereken ilişkinin daha da fazla yıpratılmasına engel olabiliyor. Bazen yıpratılmayan durumlarda diğer taraf biraz dinlendikten ve diğer tarafı sevdiğini, onunla devam etmek istediğini anladığında geri dönüş kararı da daha sağlıklı olabiliyor.

 

Geri dönüşleri kabul etmek ya da hayır demek her insanın kendi bileceği bir durum… Kimi ayrılıklarda sadece yorgunluk ya da bir tarafın psikolojisindeki geçici bozukluk, kafa karışıklığı ya da tamir edilebilir çok ufak hatalar söz konusu ise ve hala sevgi varsa, yeniden devam kararı alabilmek daha kolay belki de... 

 

Sürekli ısrar ya da ayrılık sonrası yapılan baskılar, çaresiz davranışlar sergilemek; geri dönme potansiyeli olan insanın bile (kafasında tamamen bitirmiş ise zaten bu zor bir olasılık olabilir tabi ki bu nedenle fazla beklentiye kapılmamak gereği söz konusu) gözünü korkutup ya da ayrılmakta haklıymışım dedirtip, geri adım atmasına sebep de olabilir.

 

Sessiz kalmak, bir gün döneceği beklentisi ile yaşamak yerine akışa ve zamana bırakmak ve kendi hayatına devam…Belki de en güzel ilaçtır insanın psikolojisinin ve dengesinin bozulmasına engel olabilmesi için…  Kim bilir? Bir gerçek varsa ve ne yapsa o gerçeği değiştiremeyecek ise;  o gerçeği kabullenebilmek ve yoluna devam edebilmek…

 

Ne kendinizi, ne de karşınızdakini yormayın. Elden gelen her şey yapılıp bir geri bildirim olumlu alınamıyorsa; belki de en güzeli bir süre sessizliktir. 

 

 

Yeşim BUYURGAN                                                                            

 

Kişisel Gelişim Uzmanı, Eğitmen

 

*Telif hakları gereği yazılar yazar ismi veya link belirtilmeden kopyalanamaz