Aysel'le sekizinci renk

Anılar ve hatıralar arasında, eski arkadaşlarla dolu dolu bir gün yaşadık. Geçmişin; O insanı sarhoş eden, biraz solgun biraz da eskimiş bir sürü izi, canımızı acıta acıta üçümüzün de gözlerinden yaş olup aktı. Yeni ve güzel olanı herkes sever ama öyle hızlı tüketiyoruz ki her şeyi ve zaman öyle hızlı ilerliyor ki, çevremizdeki her şey öyle yapay ki, geçmişi özlememek mümkün değil. Benim çocukluğumun Karşı yaka’sında yaşamak bir ömre bedeldi. Bahçeli tek katlı yada iki katlı evlerde sımsıcak komşuluklar yaşanır, komşu kadınlar birbirlerine ‘huuuu’ diye seslenirlerdi. Sıcak yaz günlerinde sabah serinde işler bitirilir, çocuklar öğlen uykusuna yatırılır, akşam üstlerinde büyük ağaçlı bahçeleri olan komşularda toplanılır, hep birlikte çay, limonata, erik suyu gibi içecekler paylaşılırdı. Akşamları da yine bahçelerde oturur, mis gibi çiçek kokuları içinde yaşlı ninelerin anlattığı hikayeleri dinler bazen de hem saklambaç oynar hem de kalp çarpıntılarıyla erik çalardık. Baharın kokusu bir kere içimize doldu mu bizim sokağın çocukları başlardık hıdrellez için çalı çırpı biriktirmeye. Bazı akşamlar yazlık sinemalara giderdik, çiğdem ve gazoz en büyük lüksümüzdü. Eski Karşıyaka hele çarşı; O eski Karşıyakalılar çarşıya, deniz kıyısın da dolaşmaya, sinemaya bile tertemiz giyinip öyle giderdi. Benim çocukluğum da Fuara gitmek için özel kıyafetler diktirilirdi, Karşıyaka da oturanlar Fuara trenle giderdi . Tren tıklım, tıklım dolardı. Deniz kıyısı da ayrı bir keyif, sıcak yaz akşamların da deniz kıyısına dolaşmaya giderken geçtiğimiz Arnavut kaldırımlı dar sokakların kokusu hala burnum dadır. Tren yolunun kıyısın da bir ev vardı , bahçesinin girişi hokkacık denilen taş işiyle bezeli ve bu girişin üzerinde ki çardak tamamen morsalkım la sarılmış, benim şu anda gözümün önünde o bahçe ve burnumun ucunda mor salkımların kokusu. Artık o bahçe yok ama o bahçenin mor salkımından bir kök kalmış, beni her bahar kendine çağıran. Deniz kıyısın da gerçekten ağ atan sonrada bu ağları hey ya mola sesleri ile toplayan balıkçılar vardı, şimdi yalnızca sahil kasabalarında rastladığımız. Çocukluğumun Karşıyaka’sından kalan biraz kül biraz duman misali, biraz koku, biraz tat kulaklarında çınlayan komşu teyzelerin ve balıkçıların sesleri sokağımızın önünden geçen trenin düdüğü ve vapur sefaları, elbette komşu bahçelerden çalınan eriklerin tadı ve bir kaç yara izi. Zihnimin içinde kovalamaca oynayan bir sürü anı. Selam olsun…..