Babamın kardeşi

Garip gelebilir kulağa. Neden “Amca” demediğimi de sorgulayabilirsiniz. Babamı kaybettiğimde; yaşadığım acıyı sığdıracak bir yer bulamadan günlerce onun yanına gidip gitmemek üzerine hesaplar yaptım. Akıl ve mantık acının üstesinden gelene kadar zor bir dönem geçiyor. Babam, hayatımın mihenk taşı. 

Varlığımın iki sebebinden biri. Onun gidişiyle yetim ve korunmasız kaldığım düşüncesiyle kendimi güçsüz ve çaresiz buldum. 

Babamı henüz uğurlayıp eve gelmiştik. Çocukluğumun en güzel günlerini birlikte geçirdiğim küçük amcam (Namı değer Deli Burhan) ve onun sevgili eşi Asiye yengem büyük destekçim oldular. 

Yengemin bir sözü hala hayatımın yol çizgisi gibidir. “Her şer’de bir hayır vardır.” demişti. O gün yengemin sarf ettiği bu cümlenin beni kırdığını ve öfkelendirdiğini kabul etmeliyim. Babamın gidişinde hiçbir hayır bulamıyordum. 

Yaşadıklarımı anlatmakta çektiğim sıkıntılar onları yazmaya yöneltirken beni, babamın gidişinin hayatımda yaratacağı değişimin de başladığının farkına varamamıştım aslında. Yengemin söylediği gibi de oldu. 

Babamın gidişiyle ara sıra yaptığım yazma eylemini, acılarımı ve sıkıntılarımı kendi içimde yenebilmek için daha çok yapmaya başladım. Önce kendime yazıyordum. Şimdiyse okuyanlara yazmaya devam ediyorum. 

Başlıkta anlattığım, babamın kardeşi yani Deli Burhan ki canımın köşesi. Babamın yadigarı amcam. Zaten küçüklüğüm dede “Burhan kılıklı” diye azarlandığım zamanları hatırlayınca Burhan amcama benzeyen belki de tek yeğeni olmanın keyfini de yaşıyorum aslında. 

Bu gün amcam bel fıtığı ameliyatı oldu. Akşam onu ziyaret etmek için Bursa’ya gideceğim. Aksi, olumsuz, dediğim dedik ama sevgi dolu bir adamdır. 

Biz “Amcam altmışlı yaşlarına geldi. Artık onun söylediklerine takılmamak gerek. Yaşlandı yazık.” Şeklinde cümleler kurarken doktorlar onun beyin yaşının kırk beş olduğunu söylemişler. Buyurun, daha amcamdan çekeceğimiz var... 

Gerçi sevgisini sözcüklere dökemeyişi kısmında ayrılsak da davranışlarıyla hissettirmeye çalışan bir kuşağın neferi olarak ben onu ve yengemi çok severim. 

Babamın kızlı erkekli yaklaşık dokuz kardeşi olmasına rağmen, çocukluğumda sevgi adına Asiye yengem ve Burhan amcamdan daha net hatırladığım insan yok. 

Yengem hep anlayışlı ve şefkatliydi. Tıpkı annem gibiydi. Amcam çilingir sofrasını kurar, keyifle demlenmeyi severdi. Ama en güzeli, kendisine yaptığı özel yemekler olurdu ve bu yemekleri çocuklarla yemeyi severdi. Belki de bir yanı hep çocuk kalmış bir adamdı. 

Çocukları kızdırmayı sever ve bundan garip bir keyif alırdı. Sinirlenince son söylemesi gerekeni ilk söyler ve bir çuval inciri batırırdı. 

Ama güzel kalpli ve iyi bir insandır amcam. 

Sağlıkla ve mutlu kalın.