Baharın parmağına takılan kelepçe

Gece kefen giyer,
Ama yere hayat yağar
Dağlarda ulurken kurtlar
Köpeklere kalmıştır, sokaklar
Çünkü şehre kar yağınca
Köpekler kurt soyundan olduklarını hatırlar
Mevsim ki kıştır, kalp donunca
Vicdansızlar rahat uyurlar
Aşkın mevsimidir, bahardır
Hissetmeyen bir tek sensin,
Karın da bir kalbi vardır
Aşk karın kalbini kırınca
Çeker gider iki damla yağınca
Semada bir hazırlık vardır
İlk kıvılcım havaya düşer
O gün güneş bile bir tuhaftır
Nihayet, ikinci köz suya düşünce
Damla deryaya vurulur
Ve sular yanmaya başlar
Dereler tutuşur sel olurlar
Irmaksa ummanda kaybolur

Şubatta düşen tohum
Martta küçük bir gonca,
Sokaklar çocukların olunca
Köpekler yine köpek olur
O son cemre toprağa dokununca
Kar yağmurla tek can olur
Anlamayan bir tek sensin
Nisanda doğan kuzu, elbette
İlk, bahara âşık olacaktı
Kuzuya suç değildir baharı sevmek
Doğaldır, baharın da parmağına
Takılması cevherden bir kelepçe
Zaten tanenin kaderi erimek
Damlanın kaderi kurumak
İnsanın kaderi, unutulmak kalleşçe
Ey uslanmaz kalbim, doğru
Mevsim ki yine bahardır
Aylardan yine Nisan’dır
Tırtıllar bile çıkar kozasından
Uçamayan bir tek sensin
Yazık ki, bir daha hiç öyle
Kar gibi saf sevemeyeceksin.

Nuh Üstün