Balad. 8 : aşk

İşte ben odamda
Yalnızlık koynumda
Vebalin boynumda
Istıraplar içindeyim
Carl Orff çalıyor plakta
Sanki göklere yükseliyoruz
Yedi kat arşa , seninle birlikte
İçimizden bir ses yükseliyor
Yükseliyor..
Bir feryat olup
İnsanların tepesine yağıyor. 

Tizden başlıyor sesler
Bizi kesin karşılıyorlar
Melekler ordusu, başlarında Cebrail
Nice dolambaçlı yollardan geçiyoruz
Belki Pompei ‘nin sokaklarından
Kapılarında Etrüsklü kadınlar oturuyor
Birazdan dünya batacak bilmiyorlar
Sonunda dünya batıyor tümü taşlaşıyorlar.
Truva’dakiler de bize inanmadılar
Onlar da yıkıldılar
Oysa mesele kavga değildi,
İnanç değildi,
Aşktı aşk. 

Şimdi odamda oturmuş düşünüyorum
Acaba Efes’te bir sabah uyananlar
Nereye gittiler?