Başın sağ olsun Duygu Can'ım

Bir süredir iş yoğunluğu nedeniyle sevdiğim blog yazarlarını takip edemez oldum.

Bugün en azından birkaç yazı okumaya niyetliydim bilgisayarın karşısına geçerken. Ne yazık ki okuduğum ilk Blog'dan sonra moral olarak yıkıldım.

Blog yazarlarımızdan Duygu Can’ın eşi ve kayınvalidesini kaybettiği haberini aldım.

Bir sonraki bloğa geçemedim işin aslı.

Gözümün önünden binlerce resim geçti o anda. Minik Öykü, Duygu Can…

Yaşam her zaman istediğimiz gibi gitmiyor.

Ayrılıkların en acısı ölüm ile tadılıyor. Üzerine binlerce söz söyleniyor.

Allah sevdiğini erken alır, uzun süreli hasta yatıp vefat edenlere kurtuldu vs… gibi

Hangi bahane avutur ki?

Sanırım henüz yaşamadığım ama yaşayanlardan hep aynı cümleyi duyduğum, bahane değil gerçeğin ta kendisi olan evlat avutur.

Avutmalıdır.

Unutmak mümkün olmasa da, sarılacak bir nedeni olmalı insanın.

Annesiyle resimlerini sıkça gördüğüm Minik Öykü yol arkadaşı olacaktır.

Söylenecek çok şey yok aslında.

Gerçekten üzgünüm.

Diren Can’a ve annesine Allah’tan rahmet, Duygu Can’a Minik Öykü’ye ve geride kalanlara sabır diliyorum.