Bayanlar, arkalarında büyük boşluklar bırakarak giderler

Bir şeyin varlığı, değeri yokluğunda daha iyi anlaşılır.

Okumadığımız bir kitabı, artık dinlemekten bıktığımız bir CD’i bir arkadaşımız istemeye görsün, hemen o kitap, o CD bizim için değerli bir nesne olur.

Bazen bir şeylerin değerini anlamak için kaybetmek gerekiyor.

Bakın Barış Manço, Kemal Sunal’a. Vefatlarından sonra sanki değerleri daha da arttı toplumumuzda.

Bir ev almak istiyorsunuz, ama iki ay almıyorsunuz, sonra ev başka birine satılıyor. Hayıflanıyorsunuz, "iyi bir evdi, bir daha öyle ev bulamam" diye.

Bir kızı seviyorsunuz, ama bir türlü almak için çaba içine girmiyorsunuz, kız bu, ömür boyu sizi bekleyecek değil ya, sonra kız başka birine gidiyor. Siz de o zaman, avucunuzu yalıyorsunuz ve de Ümit Besen misali “Nikahına beni çağır sevgilim.” şarkısını söyleyip duruyorsunuz.

Dediğim gibi bir şeyin değerini anlamak için yokluğunu düşünmek lazım.

Ben de bir erkeğim ama, doğrusunu söylemek lazım. Bir erkek evden gittiği zaman, pek yokluğu hissedilmez, o ev yine eski ev gibidir. Kahvaltı için ekmek almaya, gazete getirmeye giden, evde bir şeyler bozulduğu zaman, matkapla, tornavida ile dolaşan birileri bulunur. Kimse “çoraplarım neden yıkanmamış?'', “ütüler neden yapılmamış?”diye sormaz.

Kadınlar giderse, daha bir başka olur. Bir defa büyük boşluk olur. Orada bir şeyler eksilmiş hissedilir. Sabahın köründe, mutfaktan, banyodan gelen takır tukur sesleri kesilir. Çiçeklerin sulanması unutulur. Balkon bile sessizliğe gömülür.

Bir kadın gidince bir evden, birden fazla insan gider. Bunlar mutfakta yemek yapan aşçı, sık sık camları ve evin her tarafını silen temizlikçi, çocukların bakıcısı anne, çiçeklerin su veren kişi gitmiş olur evden.

İşte böyle bayanlar, giderlerse arkalarında büyük boşluklar bırakarak giderler.