Bazen sevgi...

Hava çoktan kararmış, yağmur atıştırmaya başlamıştı. Gecenin karanlığında her zaman olduğu gibi deniz yine çılgındı, yine deli dalgalarını vuruyordu kocaman kayalara, kimse bilmezdi denizin geceleri neden böyle delirdiğini. Ama o biliyordu. Küçüklüğünden bu yana en iyi arkadaşıydı deniz onun hep en sevdiğiydi. Durduğu o kayanın üstünde durmaya 5 yaşında başlamıştı. O günden beri hep aynı yere gelir saatlerce denize derdini anlatırdı. Bazen de sanki onu anlamak istiyormuşçasına denizi dinlerdi sessizce. Dalgaları delice çarparken kayalara sanki aşkını haykırıyordu deniz.

Bir gün anlamıştı denizin ay’a aşık olduğunu. Gündüzleri sessiz sakin gözüken o suları gece olup ay açığa çıktığında birden kuduruyordu sevinçten. Denizdeki bu deli aşkı gördüğünde nasılda hayranlıkla bakmıştı deniz ile ay’ın aşkına. O da her gün gelir denize aşkını anlatırdı saatlerce, mutluluğunu heyecanlarını her şeyini anlatırdı. Hep gözlerinin içi parıl parıl gelirdi denizin kenarına. İçindeki tüm mutlulukları paylaşırdı onunla. Sevdiğinin gözlerinden, gülüşünden konuşmasından bahsederdi hep. Öyle büyük bir aşk vardı ki küçücük yüreğinde. Avuç kadar yüreğine kocaman bir sevda yerleştirmişti. Hep korumaya çalışmış, hep elinden geleni yapmıştı sevdası için.

O gün yine sevdiğiyle buluşmuştu. Biraz gecikmişti genç kız ama ona kızamamış sadece merak etmişti ve dua etmişti başına bir şey gelmemesi için. Sonra karşılaştıklarında birbirlerinin gözlerinde yine kaybolmuşlardı. Bakmışlardı birbirlerine en içten en güzel hisleriyle, ikisi de sevgi doluydu. Her zaman ki gibi sarılıvermişlerdi birbirlerine. Yine en güzel günlerinden birisiydi. Bir araya geldiklerinde her şeyi unuturlardı. Telefonlarını kapatır, gözlerini dünyaya yumarlardı. O anda sadece onlar olurdu dünyada başka hiç kimse olmazdı. Yine kapattılar telefonlarını, kulaklarını ve gözlerini, sonra sarıldılar birbirlerine ve yalnız kalabildikleri tek yere gittiler, evlerine. Yalnız olduklarında, yan yana olduklarında mutluydular, huzurluydular. Uzanıp yataklarına sarılırlardı birbirlerine, ardı arkası kesilmeyen öpücüklerle, bakışlarla sevgilerini yaşarlardı, aitliği yaşarlardı. Ve birbirlerine ait olmaktan hep hoşlanırlardı. Yine öyle yaptılar yine ben ve sen değil "biz" dediler kendilerine.

Akşam olup evden çıktıklarında belki de farkındaydı ikisi de son günleri olduğunun. İkisi de yorgun ikisi de bitkin yürüdüler sevdalarının en karanlık yoluna doğru. Birbirlerine sarıldılar ve arkalarına bakmadan yollarına devam ettiler. Çünkü biliyordu ikisi de arkalarına dönüp bir kez baktıklarında gidemeyeceklerini. Ama gitmeliydiler! Gitmeleri gerekiyordu.. Bu hayat hep olmaması gereken şeyleri çıkartıyordu insanların karşılarına! Vermeden almaya alışmıştı hayat.. İki gözü yaşlı insan, iki yorgun bitkin beden, iki aşktan kavrulan kırık kalp. Öylece yürüdüler evlerine doğru. Belki de ölmeyi istedi ikisi de ama yapamadılar, belki de bir umut vardı içlerinde bunu yapmalarını engelleyen. Gidip uzandılar yataklarına birbirlerinden uzakta. Genç delikanlı eve gitmeyi hiç istemedi, ama uyumak istiyordu. Sadece uyumak ve bir daha uyanmamak. O evden nefret etmişti onsuz olduğu için. Nereye baksa onu görüyordu, her yerde o vardı, onun kokusu... Sarıldı onun uzandığı yastığa, kokladı, öptü, daha şimdiden ne kadar özlediğini düşündü. Çünkü sevmişti gerçek bir aşkla, çok büyük bir aşkla ve onsuz olmak yıkıyordu tüm dünyasını, her şey boş geliyordu.

Daha fazla duramadı o evde çıktı ve sahile geldi ve denize anlattı derdini. Bu gece deniz bile durulmuştu, yağmur vardı, soğuktu, titriyordu. Yağmur damlalarıyla beraber göz yaşları da karıştı denize. Gecenin yarısı olmuştu bile. Öylece sessiz ağlamaya devam etti, her an biraz daha erimeye. Sonrada kayboldu gecenin karanlığında, kavuştu o çok sevdiği denizin dalgalarına ve yavaşça daldı bir daha uyanamayacağı uykusuna...