Ben bildiriyorum!

Neden kabul etmiyoruz kendimiz gibi düşünmeyenleri? Ak süte siyah diyene neden saygıyla bakamıyoruz? Zifiri karanlıklara gündüz diyenlere neden şüpheyle bakıyoruz?

Varlık alemi, hadiseler silsilesi belki de tastamam bizim bildiğimiz gibidir ve de doğrudur. Bunda sorun yok . Zaten doğruları ve gerçekleri herkes aynı anda kavrayıp anlasaydı, geriye ne kalırdı? Tartışmasız, araştırmasız, tek şarkılık bir taş plak gibi olmaz mıydı bu hayat? O halde nedir bu kavgalar,bu savaşlar? En kötüsü nedir bu zulümler? Bu güzelim dünyanın rengarenk çiçek tarlaları gibi olması gereken ülkelerde neden bitmiyor kinler öfkeler? Neden kendimizden başkasına güzelce bir hayat hakkı tanımakta içimizde benlik fırtınaları kopuveriyor? Galiba biz insanlar tahammül denen, kabul etme denen, belki sen de haklı olabilirsin diye tabir edilen kavramları  çoktan yitirmişiz. Bir türlü bulamıyoruz şu güzelim ülkemizde, şu güzelim dünyamızda mutlu yaşamanın yolunu. Sağımıza bakıyoruz, bir ülkede insanlar açlıktan ölüyorlar. Solumuza bakıyoruz, birileri daha piyasada ekmeğin fiyatını bilmiyor. Bu kargaşanın ,bu çarpıklığın ,bu bana neciliğin sebebi ne olabilir diyorsunuz? Bakınız bu ifrit soruların cevabı aslında çok basit. Sen neden benim gibi düşünmüyorsun? Sen siyahsın, ben beyaz. Fakirsen bana ne, ben çalıştım da kazandım. İşte bunların tek ortak paydası var: BENCİLLİK. O kadar bencil olduk ki; gözümüzün önünde nice kinler, öfkeler birer bomba gibi masum insanların, zavallı çocukların üzerine yağıyor da gıgımız çıkmıyor. Bizden öncekiler belki bize güzel bir dünya bırakmamış olabilirler. Peki bugünün insanlığı ,bizler ne yapıyoruz? Kötü olarak aldığımız bu gezegeni tamir etme, güzelleştirme, yaşanabilir bir yer haline sokma adına ne yaptık? Neden bizden öncekilerin ve kendimizin kusurlarının faturasını çocuklarımıza kesiyoruz?

Gelin ey insanlık! Vazgeçelim bu kötü gidişten. Dünya o kadar geniş ki; her insanın mutlu bir hayat yaşamaması için hiç bir neden yok. Bir ışık yakalım olduğumuz yerde. Etrafımızdaki insanlar bilsinler ve görsünler ki bizim yanımızda huzur var, hayat var. Olsak bile kutuplarda, yakalım yine de bir meşale. İyi niyetimizin yüzü suyu hürmetine belki oralardaki buzlar da eriyiverir. Unutmayalım, bu ülkede, hatta bu dünyada herkese yetecek kadar güzellik ve mutluluk vardır. O halde biz insanlara düşen, güzellikleri paylaşarak mutluluğu aramak olmalı değil mi?

Tüm insanlığın yarınlarında bir umut ışığı, bir mutluluk iksiri olması dileklerimle....(Seyfi ÜLGÜL)