Bengidönüş

"Burkay ölmekle ızdıraptan kurtulmuş olmadı. Her yıl bahar olup çiçekler açtıkça, Açığma-Kün’ü görüp sevdiği çam ağacının yanında ruhu dolaşıyor. “Izdırap çekiyorum. Sen de beni seviyor musun” diye inliyor. O günden bugüne kadar bin yıl geçtiği halde Burkay her bahar orada ağlıyor. Yanında duran Açığma-Kün “Sus, sus, ben de ızdırap çekiyorum” diye yanıp yakılıyor. Fakat “Ben de seni seviyorum” demiyor ve yıllar böylece akıp geçiyor."(ATSIZ, Ruh Adam)

Lise yıllarımdaydım bunu ilk okuduğumda. Eski bir Uygur destanı ile giriyordu romana Atsız. Sonra kendisi de aynı şekilde, yukarıdaki gibi bitiyordu kendini anlattığı romanını. O zamandan bu yana Atsız’ın bu bengidönüş vurgusu, bellek üzerine düşündürür beni. İnsanlığın ilk günlerinden mi gelir yoksa insanlığımın(doğumumun)ilk günlerinden beri mi taşırım belleğimin karanlık mahzenini? Nedenini bulamadığım ilkel kaygılar mesela? Ya da Burkay’ınki gibi bir ızdırap yaşarım endişesi? Nerde kök saldılar belleğime?

Belleğinin en aydınlık yerlerinde sıkılmadan gezenler, aynı zamanda tarihin yazıyla başladığına inanırlar. Oysa her aydınlık bir karanlığı gizler, sokak lambası üstündeki karanlık gökyüzünü saklar.