Benim ol istedim

Soğuk ama kasfetli bir Ankara gününün sabahında aksi yönlere giderken karşılaştık seninle. Ben yine uzun, yorucu, sıkıntılı ve sancılı bir yoldan geliyordum; saatin son derece farkında. Seni görene kadar belki çoktan unutmuştum Ankara'nın bir zamanlar bir türlü vazgeçemediğim ve bir o kadar da soğuk olan havasını. Senin ellerin cebindeydi, gözlerin yerde. Belli ki sıcak yatağının özlemini çekiyordun hatta belki de yalnız uyanmadığın sabaha eşlik eden karının kollarını. Ağzımızdan buhar çıkıyordu ama ikimiz için de önemli değildi havanın ne kadar soğuk olduğu veya içimize çektiğimizde bize neler hissettirdiği. 

Bir an için seni ne kadar çok sevebileceğimi düşündüm. Çok mu, az mı, iyi mi, kötü mü? Kollarımda uyuduğunu düşündüm, saçlarını okşadığımı. Gözlerine bakanın ben olduğumu. Vücudunun her kıvrımını, her detayını ve en gizli yerlerini benim gördüğümü... Her sabah benim yanımda uyandığını hayal ettim. Sen fark etmedin ama kısacık karşılaşmamızda yanımdan geçip giderken uzun uzun seyrettim seni. Benim ol istedim. Kısacık karşılaşmamızda bana artık yabancı bir şehirde karşılaşan herhangi iki yabancı insandan farksızdık. Uzaktan gördüm önce seni, sonra yanımdan geçtin gittin. Hepsi bu. Ne birlikte seyahat ettik, ne seviştik ne de öpüştük. Gözlerimiz birbirine değmedi bile. Nefeslerimiz ise birbirine en fazla karıştı. Yüreklerimiz hiç bir atmadı, gözlerimizse aynı anda kararmadı. Souvenir de xCoach Retard; 2005, Ankara