Betül'üm ses ver nerdesin-2

Gök kubbeye sere serpe uzanıvermiş Yedi Kollu Süreyya’ nın haşmetine özenip; yedi tepe üzerine kurulmuş arsızı hırsızı, hancısı yolcusu hiç bitmeyen, gençlik rüyalarımı süsleyen film ve roman kahramanlarımın nefeslendiği, kralların, sultanların gözdesi kıymetlisi Şehr-i İstanbul’ a avdetimiz…

Halk arasında ‘’ Parası pul karısı dul ‘’ Olarak dillendirilen denizcilerin kaderidir kıyılarını hırçınlıktan bitap düşmüş yorgun dalgaların dövdüğü, taze ve ılık nefesli rüzgarların yaladığı  sahil kentlerinde görev yapmak. Ya eş ve çocuklarının ahvali…Hele de daracık dünyamdan ismini, cismini okuduklarımdan seyrettiklerimden  bildiğim bu uçsuz bucaksız mülkte tek başıma kaldığım zamanlar ne yapacaktım. On sekiz  yaşın verdiği toylukla beni kendine çektiği hızla iten, yabancısı olduğum bu diyarda hem evliliğin yükünü hem de hasretin daha şimdiden yüreğime çöreklenmiş acısını sırtlanabilecek miydim acaba? Aşk her  şeye kadir miydi…

İkimizin şarkısıydı Tülay Özer’ in sesinden dinlemeye doyamadığımız ‘’ İkimiz Bir Fidanın Güller Açan Dalıyız’’ Şarkısı… Üç yıldır aynı iklimde coşmuştuk seninle ama artık ayrı baharlarda çiçeklenecektik bundan sonra… Gönülsüzce vedalaştık, bir birimize söz vererek. Her fırsatta uzun uzun yazacaktık sanki diz dize oturup konuşuyormuşçasına…

Eşimin yurt içi ve yurt dışında uğradıkları her limandan itina ile seçtiği, sevdasını, hasretini içine efsunlu kelamlarla yerleştirdiği şiir demetlerini sevgi kurdalesiyle bağlayarak gönderdiği kartlarla yarışırdı mektupların. Elinin emeğiyle kesip yapıştırdığın zarfların zamk kokularına karışırdı hasretin. Yazdıklarından burcu burcu yükselen rayiha köy havasına yarenlik eden tazeliğin, bereketin, yağmurlarla yıkanmış alatav toprağın kokusuydu her daim hissettiğim…

Köy stajı haricinde köy yaşantısından bihaber sen ilk zamanlar sobayı yakamadığından, kuyudan suyu çekemediğinden, zamanında annenin ısrarla öğrenmeni istediği yemekleri yapamadığından bahsederdin uzun uzun. Sanki ben senden farklı mıydım o zamanlar sen neysen bende o idim… Sonraları bakımsızlıktan viraneye dönmüş olan köy okulunu imeceyle onarttırdığını, eskiyen sıraları, kara tahtayı  yenilettirdiğini, yıpranmış solmuş ‘’ Atatürk Köşe’ sini ‘’ yeniden düzenlediğini, kızlarını okula göndermeyen babaları nasıl ikna ettiğini anlattın biteviye. Muhtarla kapı kapı dolaşıp  okuma yazma bilmeyen yetişkinleri tespit ettiğini onlara hafta sonları ders  verdiğini, sağdan soldan temin ettiğin kitaplarla oluşturduğun kitaplıktan yararlanan öğrencilerini görmekten müthiş keyf aldığını anlattın övünçle, kıvançla canım çalıkuşum, benim fedakar öğretmenim… Ayrıca Kamil ile  Gülümser ’in resme karşı müthiş kabiliyetli olduklarını onları yüreklendirici çalışmalara teşvik ettiğini anlatmıştın yine bir mektubunda uzunca.

Ne çok ortak noktamız vardı bizi kördüğümle birbirimize bağlayan… Aynı pencereden bakardık Dünya’ ya gördüğümüz manzarayı aynı cümlelerle ifade ederdik, biz bile şaşırırdık bu duruma tek yumurta ikizi bile değilken. Sen kara kaleme hükmederdin ben palete koyduğum renklere bulaşan fırça darbelerine. Portre çizimin harikaydı resim hocamız Hüseyin bey'e göre, bende renkler dünyasına daldığım anda kendimi soyutlar eşsiz güzellikte tablolar yaratırmışım dediklerine göre. Hatırlıyor musun  resim dersinde mavi gözlü, iki belik saç örgülü beni hocamız canlı manken olarak oturtmuştu bir ders boyunca senin çizimin aynı aynadaki yansımamdı. Yine beni resmeder misin Betül’ üm? Yüzümdeki yılların hatırası çizgileri, saçlarıma düşen akları, şimşeklenmiş gibi bakan gözlerimdeki parlaklığın soluşunu kaybederek…Benim öteki yanım  sivri,  fevri çıkışlarımı yumuşacık tabiatınla törpüleyenim. Aceleci davranışlarımı sükunetle frenleyerek, asabi ruh halimi sakinleştirenim, dostum, can Betül’ üm ses ver nerdesin?

 Devam edecek...