Beyin emretti kalp uydu

Gözlerimizdeki, ellerimizdeki ve ruhumuzdaki nemi silmek isteyen yani bizi kuru bir hayata sürüklemek isteyen bir içgüdü geliştirdik ve buna savunma mekanizması dedik.

Sandık ki sevgi yıpratır yıkar bizi… Direndi kalp ama beyin susturdu onu sonra yoruldu kalp bu sefer de üzüldü haline dedi ki sev ama durmayı bil! Kalp sendeledi sevmek sonu olan bir şey miydi, öyle istenince durdurula bilir miydi ki, çaresiz tamam dedi…

Sonra gördü onu bir titreme hissetti vücut elleri titredi, gözleri nemlendi ve evet kesinlikle sevdi! 1 gün geçti 2 gün geçti sonra 1 ay geçti bir baktı ki 1 yıl geçmişti tamam dedi, beyinden ses yok güç bende! Ama öyle olmadı işte zavallı kalp en zayıfken yakalandı gerçeğe… Emir geldi ’unut!’. Panikledi kalp, kalp panikleyince beden titredi gözler yaşardı… Sevmedi bu işi beyin tekrar emir verdi ‘umut!’ . Artık yapacak bir şey yoktu unuttu benlik sevdiğini. Yabancı oldu artık sevdiğine. Beyin emretti kalp uydu. Artık titremiyordu onu gördüğünde eller, nemlenmiyordu gözler ve onu kırmayı umursamıyordu…

Geçti karşısına sevmiyorum seni dedi dudaklar. Durdu karşısındaki baktı gözlerine bir şeyler aradı işte, küçücük bir ışık, ama yoktu kup kuruydu o gözler hissiz, anlamsız… Hiçbir şey diyemedi arkasını döndü ve gitti.

Anlaması çok geç olmadı aklın, bir şeyler karışmıştı bozmuştu bir şeylerin dengesini artık hiçbir şeyi yönetemiyordu. Beden o kadar dengesizleşmişti ki şimdiki zamanla geçmiş karışıyor her şey bulanıklaşıyor ve ölüyordu… Son bir çırpınış olarak beyin ona gitmesini emretti ve beden itaat etti. Aylar sonra görmek şaşırtmıştı kalbi sessizce atmaya başladı duyulmak istemezcesine ama çok dayanamadı hızlandı hızlandı ve hızlandı artık korkmuyordu koştu beden, sımsıkı sardı ruh onu gözlerdeki yaşlar dayanamadı aktılar, işte durmuştu zaman bir anlığına…

O küçücük kalp durdurmuştu dünyayı ve aşkın büyüsünü kanıtlamıştı. O günden sonra akıl korktu kalbe karışmaya ve tüm dünya kabul etti ki bizi biz yapan sevgimizdi…