Bilemezsin...

Bilemezsin...
Adını kullanmadan hiçbir cümlemi bitiremez oldum ben. Yazdığım her satır aslında 5 harf, çizdiğim her resim gamzeleriyle bana gülümseyen kıvırcık saçlı bir melek. Geceleri istemsizce seni çağırır gibi sayıkladığım ismin, baktıkça göz bebeklerimi titreten resimlerin... Bana neler yaptığını sen bilemezsin. Göremezsin senin nefeslerinle atan kalbimi, duyamazsın adını söylerekn titreyen heyecanlı sesimi. Dedim ya, bilemezsin sen. Bilemeyecek kadar uzaksın bana çünkü. Göremeyeceğin kadar küçüğüm bu hayatta, duyamayacağın kadar da sessiz. Elimde uzaklara giden bir trene alınmış bir biletle, cebimde bir kaç satır karalanmış bir kağıt ve bir simite bile ucu ucuna yetecek bir para belki. Her gün aynı trene bilet alıp da trene hiç binemeyen yorgun bir yolcu gibi, gün batımında el sallıyorum giden o trene. Yine bienemedim diye isyan etmeden... Gün batarken yavaş yavaş kaybolan gölgemi izliyorum, o nereye giderse peşinden ben. Seni düşünüyorum. Seni seviyorum. Ama sen bilemezsin. Binemediğim o tren kadar uzaksın bana. Eski bir tren garında, titrek ışıklar altında cebimdeki kağıdı son kez okuyup yırtmadan önce ufukta kaybolan trene bakıyorum. Diyorum ya, bilemezsin. Trenin ardından uçup giden kuşlar kadar uzaksın bana. Bir bilet daha alamam belki yarına. Her gün gelmeni umarak geldiğim bu garda, ne gelişini görüyorum, ne gidişimi. Ben binemiyorum uzaklara giden o trene. Sen binip gel uzaklardan gelen o trenle. Bir gün batımını daha elimde biletimle eve sessizce dönerek geçirmek istemiyorum. Senin uzaklığında yokoluyorum, gün batımında yok olan gölgeler kadar sakince. Ama dedim ya; sen bilemezsin. Uzaklara giden o tren kadar uzaksın bana.