Bilinçli yalnızlık benimkisi

Bilinçli yalnızlıktı benimkisi

Öylesine akıp gitmekti insanların arasından

Onların ağızlarından akan beyinlerini görmekten hoşlanmıyorum.

Beylik laflarını , verdikleri sözleri dinlemek istemiyorum.

Üzgünüm ama, klişe romanlarda anlatılan ikinci sınıf otel odaları gibi kalpleri

Ucuz soğuk,ve giren çıkanı belli olmayan, olabildiğince sıradan

Üstelik, zevksiz ve yoksul, kendi kirinde kaybolmuş...

Anlık ışıklara göz kırpan, kalabalık ama kimsesiz..

Ne acı !

Hayır nefret etmiyorum onlardan

Yalnızca onlar etrafımda yokken daha rahat hissediyorum.

Bazen olmaması gereken insanlarla konuşuyorum

Anlıyor onlar beni , neler hissettiğimi

Her zaman olması gerekenden başkası tutmazmı zaten elimizi ?

En yakınınız sizi görmezken ,

O kadar gereksiz bir insan anlar ki nasıl olduğunuzu, hiç beklemediğiniz,

O kadar anlamaması gereken biridir gözlerinizin arkasını görebilen ..

O kadar anlamak zorunda olmayan

Dilinizin ucundaki milyonlarca küfrü bir çırpıda akıtırsınız hiç olmaması gereken o insana Barındırdığınız, içinizde kalan içinize attığınız ne varsa suyun üstüne yükselmiştir ,

Bogulmaktan kurtarılmayı bekleyen insan havli kadar çaresiz olduğunuzu,

cigerlerinize su dolarken hissettiğiniz acıyı izlemekten ziyade birtek o görür.

ve o kadar olmaması gereken bir insandırki o

Kendinizi " ....." Gibi hissedersiniz.!