Bilinmezlikler içinde...

Hiç bilmediğim bir dünyada 

Dokuz ayı geçirdiğim güvenli ortamdan sonra bilinmezliğe vardım. 

Güvende hissetmedim kendimi 

Korktum, sevdiklerim birer birer giderken 

Yüreğime akıttığım gözyaşlarımla... 

Önce ana şefkatinden, sonra baba kucağından mahrum… 

Ezik! 

Mutsuz! Yaşamaya çalıştım. 

Sevdim büyüdüğümde, koparıldım. 

Sonra yine sevdim, korktum, uzaklaştım. 

Tamam işte! Ben yalnızım… 

Doğduktan sonra anam, sonra babam terk etmediler mi beni! 

Çok özlüyorum diyemiyorum. 

Karanlığın içinde sessizce akıtıyorum yaşlarımı… 

Şimdi çok görmeyin,  

Bir yuva kurmamamdaki zorluğu! 

Maalesef ben tek başına başarmalıyım 

Önce içimdeki kırgınlığı atmayı 

Sonrada bir mutlu yuva kurmayı 

Bu bilinmez dünyada 

Bir bilinmezi yaşamayı!