Bilirim ki... neden?

Hayalimdeki ev çok farklıydı. Ürkekliğin ilk adımlarıyla ilerlemeye devam ettim…

Çit kenarlıklarından oluşan bir bahçesi vardı. Uzun bir süre bakımsız kalmıştı ki, toprakta iri iri çatlaklar vardı. Bu yaban otlarının sevinci, toprağın isyanı gibiydi. Çaresizliğin simgesi iki katlı ece yaklaşmaktaydım. Dış sıvasının çoğu dökülmüş, yaşlı bir insanı göz önüne getiriyordu. Balkon korkulukları ahşaptı… Kaynamak isteyen kırık kemikler gibi çaresizdi…

İkinci katında bir büyük pencere… Üzerine tahtalar çakılmıştı… Sanki görmek istemedikleri varmışçasına ya da onlardan gizlenircesine… Çocuk ruhunu yaşatıyordu.

Evin siyah tahta kapısı pencereyle bir zıtlık içindeydi… Kapı sonuna kadar açık… İnsanı hiçbir zahmete sokmayacak bir şekilde; “Gel artık!..” diye seslenip, davet edercesineydi… Çatısı ve kapının üzerindeki “10” numarası mutlu gibiydi ayrıntılara nazaran…

Evin arka köşesine gizlenmiş olan bitkiyi çok geç fark etmiştim. Eski duvarın hiçbir yerine bağlı olmadığı halde duvara sarılan bir bitki… İnsan eliyle dikse belki bu kadar muntazam olmaz demiştim… Daha önce hiç görmediğim, küçük beyaz çiçekleri, tazecik yaprakları “Ben buradayım!..” diyordu, yaklaştıkça. Çiçeklerin, o bambaşka kokusunu hoş edasıyla içime çektim.

Bu kötü görüntüsü karşısında üzgün olan bende bir süre sonra tebessüm yarattı. Yıkılmışlığın aksi bir düşünceyle diz çöküp kendi kendime;

“ …her çirkinliğin içinde bir güzellik,

her umutsuzluğun içinde bir umut aramalısın!...” dediğimi, daha dün gibi hatırlarım…

‘LaL (Tasvir)