Bilmek...

belki ince uçlu bir cibrenin ucundan
çıkıyordur ilk satırı
açıyordur ilk nar çiçeği gibi
pembe usul...
 
bir kalıp beyaz sabun köpüğü
ebemkuşağı renginden kokusu
avcumda kalan saçılmış satır aralarına
gözleri yakan...
 
sıcacık bir selamdı
ağıttı yazılmış
telaştı mavzer mavzer
incecik yivinden
oyalı mendil gibi fırlamış...
 
en çok çıkandı dağlara
en çok tutandı gidenlerin yasını
en çok kavgaya tutuşandı
yanandı en çok zerdüş ateşi
en alıngandı boğazında düğüm düğüm
istanbul...
en deli borandı
Tuna'dan en güneye
sıcak sulara...
 
dayanamazsınız baksanız
uçsuz bucaksız bakışlarına
en özleyendi
kan kırmızı gelinciği kollarına...
 
hayde more
uçmayla biter mi kanatlarına takılan
bulutun nemi.
biter mi anlatmayla
kendine uydurduğun masallar.
arzuhaldir
okunur dava dilekçenin başında
hatırşinas parmaklarının yazdığı.
 
seni senden çok soran yok...
 
ben seni en tenha günlerinde bildim
kitaplarının kurdu bile alleme...
 
hadi uzun bir söylev çek bana
boy boy insanlar geçsin üzerinden
ölüsü boş
dirisi beş para etmez kılıklar karelensin
sol yanını loş bıraktığın duvara.
 
sis çökmüş
duman inmiş
zifos
bir de serin hava sorma gitsin
çakalın çakala kardeşliği yok.
oradan buradan derken
konuşmaktan yorulur mu insan
yorulduk
dehşet çoğaldı apansız türküler
iç içeydik
pir kimdi
sultan kim
abdalı darağacında asmışlar.
muhbiri en son kim görmüş
öldürürken vicdanının sesini
kara gecede.
nasıl atmıştı adımlarını gayrı meşru
bir
bir anlattın
sustum...
 
kaç öğün ölür insan
kaç grizu gerek mangal yüreğe...
 
sırtındaydı güneş
gölgenin saçları savruluyordu rüzgarda
simsiyah...
eski mor gibi
üst üste geldikçe çoğalan.
 
bir başladı mı nessun dorma
gel gitler
girdaplar
koro
solo
bulut
dağ
dalga
kumsalda çıplak ayak izi...
 
yine belki komiğimdir
binlerce kez saldırırken uzakçıl korkuma.
 
cesurum
hem çok cesur...