Bilmesen de yine sana

Sana geç kalmışlığımı kapanan son kapınında içimde bıraktığı derin acıda anladım. Hiç açılmayan kapılar şimdi sonsuza dek kapanmıştı.

Bu aşktan elimde kalan, seni yücelten, beni ben yapan şiirlerimdi sadece. Eğer sadece bir tanesini haykırabilseydim Ağrı Dağı Efsanesi’ndeki mağrur aşık gardiyan Ömer’in; sevdiği kızın bir tel saçını alarak “ben bu dünyadan alacağımı aldım” deyip kendini kaleden atması gibi tek mısralık da olsa bir şiirimi anlayabilseydin inan bu dünyadan alacağım tek şey bu olurdu!

Seni bir daha görmemeyi kabulleniyorum da sevgimi hiçbir zaman bilmeyecek olman, ne zaman düşünsem bir girdabın içinde boğuyor beni. Bazen de sevgimin denizinde, fırtınalar koparken, dalgalar kıyıda biriktirdiğim ne varsa alıp götürüyor… ve yine tek varlığım şiirlerim kalıyor yanımda. Yalnızlığımı avuttuğum, direncimin ve isyanımın dili, kendimi bulduğum vefalı cümlelerimle başka vurgunlar bekliyorum, ölüm soluyan kumların kucağında….

Yüreğine hiç dokunmadım! Ona; uzaktan, buğulu camlar ardından baktım, bir yer istemedim bana ait, bilinmezliğimi dökmedim aydınlık sabahlara, sırlarımı anlatmadım.

Sevgimi bütün evrene doldurup yıldızlarla süsledim umutlarımı… Soluduğum havada sana olan tutkumu ciğerlerime çekerken, hep sensizliği doldurdum içime.

İnsan sevmekten yorulur mu? Biliyor musun sevgili yoruldum artık! Bu sevdanın yükünü taşımaktan inan çok yoruldum.

Yüreğime yenildiğim yerde seni bekleyecek umutlarım dahi yok artık!