Bir ben, bir ben ile başbaşa

Yazanlar biliyorlar, yazmaya çalışanlar biliyorlar. Bazen tek bir kelime, tek bir cümle kelimelerin  duygularla dans etmesini sağlıyor satırlarca, sayfalarca. Şimdi diyeceksiniz ki sen yazdığını mı sanıyorsun!! Benim öyle bir iddiam yok.

Duygularımı, isteklerimi, mutluluklarımı, hüzünlerimi yani kendimi sözcükler ile ifade edememenin verdiği sıkıntı ile yazmaya çalışıyorum. Yazılarımın beğenilmesi için değil, kendim için yazıyorum. Aklımdan, yüreğimden dilimin ucuna gelip de yutkunduklarımı yazmaya çalışarak dile getirmek için çırpınıyorum. Yazmaya çalışarak biraz olsun nefes alabiliyorum.

Yazdıklarım adrese ulaşıyor mu peki? Çoğu zaman hayır. Keşke yazmak yerine konuşabilsem. Konuşabilmenin keyfini, konuşabilmenin getirdiği rahatlamayı yaşayabilsem.
Yıllardır susmuşum. hep içimde, aklımla yüreğimle konuşmuşum. Kavgalarımı da, öfkelerimi de, sevinçlerimi de. Ne çok yorulmuşum.Kendim ile de konuşmaktan vazgeçtiğimde hata yapmaya başlamışım. Pişmanlık duyup kaç kez yolun sonunda bulmuşum kendimi. Kendim ile savaş verip son anda döndüğüm yolun sonunda. Hep konuşmamaktan, konuşamamaktan. Susmaktan, susturulmaktan. Ama şimdi anlıyorum ki bazen konuşmak da birşey değiştirmiyor.

Bir ben, bir ben ile başbaşa. Bir ben anlar en iyi beni.

Yine mi susmak gerekiyor?

Ya aynı şeyleri defalarca konuşmak ve sonuç alamadıklarımızda sustuklarımız. Ya konuştukça yanlış anlaşılmalarda sustuklarımız. Ya konuştukça konuşmaya değmeyeceğini bildiğimizden sustuklarımız. Ya da gerçekten sizi anlamaya çalışmadıklarından sustuklarımız.

Çığlık çığlığa sustuklarım sağır ederken beni, gülümsüyorum. Ve gülümsememi armağan ediyorum beni susturanlara.

Onu da anlamayacaklar ya, neyse..?