Bir efsane olduk tarihin sayfalarında

Hiç ayrılmadık seninle…

Ayrılmadık hiç seninle…

Seninle ayrılmadık hiç…

Seninle hiç ayrılmadık…

Ayrılmadık…

Kavuşamadık belki ama ayrılmadık inan. Kavuşmamıza engel olanlar, kalbimize de hükmedebilirler mi acaba… Kilometreler yok edebilir mi yüreklerimize yerleşen sevgilerimize ket vurmaya… Parçalasalar da kendilerini seni bana, beni sana vermeyeceğiz diye, rüyalarımızda buluşmamızı, birbirimizi düşünmemizi, hayallerimizde elele gezinmemizi de engelleyemezler ya…

Öyle sevmişiz ki birbirimizi, ölesiye, göremeseler de… Karasevdam… İlk göz ağrım…

Sen serin tut yüreğini…

Leyla, Mecnun’a… Ferhat, Şirin’e… Kerem Aslı’ya… Züleyha, Yusuf’a… Romeo, Juliet’e… Söylesene kavuştular mı sevdiceğim… Herkes bilmiyor mu şimdi aşklarının büyüklüğünü, sevgilerinin derinliğini…

Bizim sevdamızda büyük öyle büyük ki… Bendini çiğneyip de taşıyor dört bir yana… Duyuluyor kulaktan kulağa…

Ben yüreğime kazıdım ismini… Yüzünü gönlüme çizdim… Bil ki artık sen ve ben değil, bir efsane olduk tarihin sayfalarında… Seni bana, beni sana vermeyenlere ders olsun… Ders olsun da hataları, yansın da cayır cayır en ince yerleri, vicdanları günbegün ağırlaşsın da… Bir daha asla durmasınlar sevenlerin önünde.

Karasevdam… Gözbebeğim… Sevdiceğim… Ansızın esen güz rüzgârıyım belki iliklerine kadar ürperten… Belki bir nisan yağmuruyum bedenini ıslatan… Belki Ağustos sıcağı seni sarmalayan… Gözünün yeşili, saçlarının sarısı… Bir şarkıda bir kelime… Bir mısrası bir şiirin… Gökyüzünde bulut, dalga dalga sevdayım yüreğinde. Yanağındaki gamzeden süzülüveren buseyim dudaklarında…

Sevgili Barış Manço’nun o güzel şarkısı gibi;

“Ben nasıl unuturum seni, can bedenden çıkmayınca”