Bir hata, yaşlandıkça güzelleşir!

Garip bir şekilde ne kadar da mükemmeli sever herkes… Sadece doğrular olsun hayatında, hiç hata yapmasın, hep bir örnek gösterilsin ister. Hatalarını hep saklar… Savunma mekanizmasının düğmesini açar ve öyle gezer… Başkalarının yanlışlarının ahkâmını fütursuzca keserken bir gün kendisinin de hata yapma lüksünü elinden aldığını hiç bilmez. Yerdiklerini, yücelttiği hayatının ortasına meskenleyebileceğini tahmin bile etmez. Sadece yargılar… 

Biz ki hatalarımızdan hep nefret ederiz; biz ki sadece güzeli sever, kötüden ise söyleyecek kötü sözlerimizi asla esirgemeyiz… Biz ki yaş tahtanın, biz o yollardan geçene kadar kuruyacağından medetleniriz… Ama bazen evdeki hesap çarşıya çıkarken yalnızlaşır… Ve yanılırız… 

Ama neden? Neden bugünkü yanlışlarımızın bize, yarının dersi olduğunu hesap edemez ve sevmeyiz yanlış yolu? 

Bak… 

Şimdi çantanda bir sürü tecrüben ve zihninde hatalardan yaptığın çıkarımların var. Sevsene onları da güzel günlerini sever gibi. Onlar senin yol arkadaşların oldular oysaki hep. Hangimiz yaptığımız iyi şeylerle öğrendik ki bu hayatı? Hep hatalarımız armağan etmedi mi doğru yolları. “Zamanında” yaptıkların yüzünden büyüdün sen ey salak, yoksa hala annenin bıraktığı yerdeydin… 

Hata yapmaktan korkan insanlarız hep birlikte. Birimizin diğerinden farksızlaşamadığı ama bizden şaşana anında kapıları kilitlediğimiz ve başarının ve güzelin kötü yolları da deneme cesareti olanlarla kurulduğunu unuttuğumuz ne de güzel, ne de sıradan, ne de sorunsuz (!) hayatlarımız var… Birbirinin aynısı… Tek farkımız, adreslerimiz… 

Düşünsene… 

Çıkarsan çantandan o hataları ve sadece iyiyle ve doğruyla devam etsen yoluna, bir gün hatırlamak zorunda kalınca o kötü günlerini, ilerlemiş bir tarihte daha acı bir tecrübe öncesinde, onları bulamadığın zaman atacağın çığlığın desibeli aynı olur mu bugünküyle? Yani anlatmak istediğim: Hiç kötü anı biriktirmeden ne de güzel ilerlerken yolunda sen, o hatadan çıkardığın derse ihtiyaç duyduğunda ne yapacaksın? Ne yapacaksın biliyor musun: Hiçbir şey… Tekrar yaşayacaksın mecburen çünkü bilmiyorsun canın yanacak mı yanmayacak mı? Ama bu sefer unutmaya zorladığın ve hafızana almadığın acıdan daha büyüğünü yaşayacaksın. Neden mi? Yaş geçtikçe hatalar daha çok şey götürür senden. Çünkü sen daha çok şey biriktirmişsindir hayatında, ilerde kaybetmek üzere… 

Dene… 

Hata yapmayı da dene… En güzel anılar hatalardan oluşur çünkü ve en büyük kazançlar da hep yanlış-lıkla kazanılır… 

Hatalarımı başarılarımdan daha çok sevdim hep bencilce… Onları hep kayırdım… Çünkü ancak onları hatırlamak kolay oldu kötü günlerimde. Yaşım geldi bilmem kaça ama hala, hata yapmaktan aldığım zevki ve sonrasındaki kazanımı alamadım doğru yolların yapma çiçeklerinden… 

Benim, hatalarımı örnek göstersinler istiyorum. Hangi hata, bana ne kazandırdı ve nasıl oldum ben böyle? Beni anlatırken, yanlışlarımı da anlatsınlar; beni severken, hatalarımı daha çok sevsinler, çünkü ben, “iyi” bir insan olabileyim diye ne kadar çok hata yapmaya zorladım kendimi, bilemezsiniz… 

(Hatalar hep uçurum kenarıdır ve unutma ki her yeri en net görebildiğin yer de yine orasıdır…)