Bir hayatı kurtarmak herşeye bedel

Kaldırımın kenarında ilerlerken karşıdan geçmek üzere olan bir öğrenci kız gördüm. 11 yaşlarında olmalıydı ve o da ne?

..Hızla bir araba geliyordu üzerine doğru!

İyi bir sporcu, koşucu olmanın o hızlı çevikliği ile atıldım ve hızla kızı kenara ittim ama kendimi kurtaramadım. Hızla arabanın çarptığını hatırlıyorum. Bayılmışım.

Hastane de açtım gözümü, annem başucumda sessiz sessiz ağlıyor.

-“Niye ağlıyorsun anne bak kurtuldum, iyiyim ben!”diyorum. Daha yüksek sesle hıçkırarak ağlıyor, tek kelime konuşmuyor.

O kurtardığım küçük kız geliyor. O da ağlıyor. “Geçmiş olsun abi” diyor.

-“Niye ağlıyorsun?” diyorum. Ondan da ses yok.

Odaya kim girip çıkıyorsa ağlıyor, yalnızca “geçmiş olsun “diyorlar ama “niye ağlıyorsunuz?” diye sorduğumda cevap yok, cevap vermemek için kaçıyorlar.

Doktor giriyor içeriye ona soruyorum. “Doktor bey, bacaklarımın diz kısımlarında çok ağrım var ama aşağısını hissetmiyorum” diyorum.

Gerçeği öğreniyorum. İki bacağım da kesilmiş… Kurtaramamışlar!

Gazeteciler geliyor, benim gibi hayat kurtarıp sonunda bu duruma düşen biri ilginç bir haber oluyor. Sorular soruyorlar, olayı anlatıyorum.

Gazetelerin ana sayfasına manşet olmuşum.

“Bir can kurtardı ama bacaklarını kaybetti”

“İyi bir koşucuydu ve basketbolcuydu ama artık koşamayacak, basket oynayamayacak” gibi manşetler atmışlar.

İnternette durumum ile alakalı araştırmalar yapıyorum. Ne yapabilirim, benim durumumdakiler ne yapıyor?

Özel bir aparat ile yine yürüyebileceğimi hatta koşabileceğimi bile öğreniyorum.

...

Bacaklarım yok ama özel bir aparat yaptırdım. Engelliler arası koşulara katılıyorum. Tekerlekli sandalyede basketbol oynuyorum. Hayatı ben yine de yaşayacak bir yol buldum.

“Sonumun böyle olacağını bilseydim o an yine gider ve o küçük kızı kurtarır mıydım?” diye soruyorum kendime... Cevabım kesinlikle “Evet, kurtarırdım” oluyor, bir hayatı kurtarmak her şeye değer.

O küçük kız bugün başarılı bir meslek sahibi ve her zaman arayıp beni sorduğunu da belirtmek istiyorum. “Abi bu hayatı ben sana borçluyum” diyor.

İşte bu her şeye bedel!

Nasıl duygulanıyorum anlatamam, aynen şu an siz bunları okurken duygulandığınız gibi onun yaşaması bence her şeye değerdi. Bende onun sayesinde farklı bir hayatı yaşıyorum. Beni farklılıklar ile tanıştıran bu kardeşime ben de teşekkür ederim. Kaza öncesi ile kaza sonrası iki farklı bir ben var ve ben bu yeni beni de çok seviyorum.