Bir kadının sessiz ölüşü / Geceden kalma kırıntılar

Sabahın ilk ışıklarıydı, şehirde
Güneşin sağ gözü odama vuruyor
beni, yatağımda aydınlatıyor
Pencereye davet ediyordu...

Cama uzandım,
güneşin karşısında
Bir periyi seyredermişcesine
biraz içimi ısıttı
Ama yine de dünden,
geceden kalma kırıntılar
vardı üzerimde.

Sirkelendim ama yapışmıştı sanki,
Güneş öyle çarptı ki beni
Gözlerimdeki yaşlar içine kendiliğinden
aktı.
Ya da ben öyle hissettim.

Güneşin bu şehri aydınlatmasına rağmen,
Ben kendime gelemiyordum.
Ya gecenin yorgunluğu
ya da
Geceyi boş vermemdendir.

Telefon çalıyıordu,
ben ne diyeceğimi bilmiyorken
telefondaki ses,
Direkt geceyi sordu!
Nasıl anlatırdım ki geceyi
Ben anlayamazken...

Bir yudum su içtim,
yatağıma öylesine uzandım
Güneş gitmişti artık,
Kara bulutlar sarmıştı şehri,
dört bir tarafı.

odam karanlık, kapkaranlıktı
Işıkları yakın diye bağrıyor; çığlıklar atıyordum.
Kimsesiz bu yalnız evde
yalnız şehirde...

Bir damla yağmur yağıyor
Yine gece başlıyordu,
Bu sefer uzun sürmeyecekti,
birden, aniden..

Vücudumu hissetmiyor
Üşüyordum sanki
Gözlerimi son kez; şehre kırptım.
Ve öylece daldım,
sonsuz uykuya!
Geceden kalma kırıntılarla
bir sonraki gecede..........