Bir kış masalı anlatmayı diledim bugün kendime…

Bir kış masalı anlatmayı diledim bugün kendime…

Hani olur ya masaldır, yanımda dilediklerim, gözlerimden mutlulukla ışıklar yayıyorum. Kış güneşi gibiyim, çıkınca dağların ardından hem kendimin hem de yanımdaki herkesin önce yüreğini sonra bedenini ısıtıyorum…

Kar yağıyor ama sıcacık yüreğim, üşütmüyor iliklerime kadar. Gözlerim dolmuyor, ne hoş bir duygu kendini bırakmak öylece, yanında seni yargılamayan, huzur veren, gülümseyen insanlarlayken öylece katılmak hayata…

Anlamı var sanki nefes almanın, günlük işlerin arasında, tüm monotonlukta, bu dağların ortasında olsam da çekilir kılıyormuş bu güven duygusu....

Ayazda da olsa bir yanım, direniyorum yaşama, gücümü kendimden alıyorum evvela, sonra yanımdakilerin gözlerine bakıyorum, babam, annem, kardeşlerim, yeğenlerim, candan dostum, sevgilim….. Bundan büyük güç olur mu diyorum, seni sen yapan, varlıklarıyla baharlar açtıranlar seninle, çocukluğumda ki bayram sevinçleri gibi, ışıl ışıl her yer, ne soğuk soğuk gibi, ne acı acı gibi…. Geçiriyorlar, merhem oluyorlar bakışlarıyla…

Hayat nasılda güzel geliyor, yaşamak için içimden aradığım somut nedenler yok, soyutlaşıyorlar birer birer… Gitmeseler hiç, kalsalar böyle yanımda, masalımın kahramanları onar, anka kuşu da belirdi ufukta, nasıl da süzülerek uçuruyor bulutların arasında…

Masal ya işte, gökten 3 tane de elma düşüyor. Dilediğim yerde, dilediğim kalpte, dilediğim kişilerle olayım diye….

Hayatta masallarda ki gibi olabilseydi, küçük bir kız çocuğuyken anneannemin dizlerinde dinlediklerim kadar inandırabilseydim kendimi, saçlarımı okşasaydı, anlatsaydı, dinleseydim, küçücük hafızamda canlandırmaya çalıştığım, hayallerime yerleştirdiğim masalları dinlerkenki gibi huzur bulsaydım yeniden….

Hayat bu kadar yormasaydı, altından kalkılıyor kalkmasına da, pes etmeden daha da güçlenerek belki de ama yoruyor, küçük bir kız çocuğu olduğum günleri anneannemin sıcacık ellerini, mis kokulu ellerini, yumuşak sesinden anlattığı masalları özlüyorum yine de, kendim deniyorum kendi kendime masallar anlatmayı, olmuyor, gerçek hayat öylece tüm yalınlığıyla duruyor işte karşımda….

Direnmeye başlıyorum yeniden, özlemlere de, ayrılıklara da, acılara da…..