Bir Koç'un Gözünden

'Blogger'lık dünyasına son birkaç yıldır hızla popüler olan "Koç" titri altında giriş yapacağım aklıma gelmezdi. Daha doğrusu "blogger" olacağım aklıma gelmezdi. Gerçi daha ilk yazımda kendime "blogger" deme hadsizliğinde bulunmayayım, ne de olsa her iş gibi bunun da püf noktaları vardır daha çok öğrenmem gereken. Bu işe girişirken bildiğim ve sonuna kadar uygulayacağım tek ve değişmez kriter ise samimiyetim olacak o kesin :)

 Neyse, koçluğu hayatımın misyonu olarak seçmiştim evet ama benim niyetim öğretmenlik mesleği ile karşıma çıkan öğrencilik sorunları üzerinden ilerlemek ve hayatında hedef, motivasyon, anlam yoksunluğu çeken bireylere yol arkadaşlığı yapmak ve (ileride) kendi anlamlandırdığım koçluk felsefesinden hareketle bir şirket kurmaktan ibaretti. Ama insanlara mesleğimi söylediğim andan itibaren karşılaştığım; "Aa, ne güzel benim de koçum olur musun?", " Ya, sen koçsun bilirsin....", " Yani sen şimdi tam olarak ne iş yapıyorsun?", " Benim yaşamım hakkında birinin bana akıl vermesi çok saçma bence.", " Bu işi yapmak için görmüş geçirmiş biri olmak lazım gelmez mi?", " Rehber öğretmensin yani?!", " Ya canım çok sıkılıyor, bana uygun bir hobi bulsana madem yaşam koçuymuşsun." ve bunlar gibi bilumum trajikomik ifade beni; "Madem Türk toplumunda kabul görmüş ve bir 'kadın'a çok uygun bulunan öğretmenlik, hemşirelik, bankacılık, memurluk gibi standart mesleklerden birini seçmiyorsun ve bu işin hakkını vermek istiyorsun, o zaman önce ulaşabildiğin kadar insana ulaş ve yaptığın işi anlat!" durumuna sürükledi. Ve işte buradayım.

Öğrendiğim, okuduğum, anladığım ne varsa burada yazacağım ve ulaştırabildiğim kadar çok insana ulaşmasını sağlayacağım. Çünkü felsefenin doğuşu ile başlamış ve aslında sadece adı değişmiş, kapsamı genişlemiş bu alan hayatımızın her anında ihtiyacımız olan ancak göz ardı ettiğimiz bir gerçekle buluşturuyor bizi: Kendimizi keşfetmek!

Kabul edelim, oyun oynamayı bıraktığımız andan itibaren hayatı sorgulamayı ve hayattan gerçekten keyif almayı da bir kenara atıyor, (belki) ailemizin, toplumumuzun, eğitim sistemimizin ve evrensel pek çok tabunun bir parçası olarak yaşıyor, yaşlanıyor, yok oluyoruz. Kendimize çok acımasız davranıyor, ne bedenimize ne sahip olduğumuz yetenek ve becerilere gereken ilgiyi gösteriyor, bir şekilde hayatımızı idame ettirecek mutluluk maskemizi takıyor ve yılları sayıyoruz. Halbuki biz insan türüne bahşedilen ki evrendeki canlı türlerinden en şanslısı biziz diye düşünüyorum; ortalama yetmiş seksen yılı gerçekten mutlu ve anlamlı yaşamak mümkün. Nasıl mı? Cevabı bana bu cümleleri kurdurtan koçluk felsefesi içinde saklı. Anlatmaya koçluk mesleğini bugüne getiren oluşum aşamalarından başlamak isterim...