Bir masal.

Bir varmış bir yokmuş. 

Bundan bir ay önce önümde iki yol vardı. Ben birini seçmeliydim. Bir yol boştu kimse yoktu. Diğerinde ise vazgeçemediğim adam vardı. Beni çağırıyordu. Çok gerçekti gülüşü, bakışı, her kelimesi o kadar gerçek duruyordu ki onun yanına gittim. Yan yana yürümeye başladık maziden bahsederek yürüyorduk sonra eli elime çarptı. Dayanamadım, kalbime engel olamadım ve tuttum ellerinden. Yalan değil kendimi güvende hissettim. Her şey güzeldi etraf aydınlıktı. Gökyüzü mavi, renk renk çiçekler, sanki bize şarkı söyleyen kuşlar vardı. Ona baktığımda gözlerimin içinin güldüğünü söylerdi. Evet öyleydi huzurluydum. Akşam oldu ve deniz kenarında sarılarak uyuduk. En huzurlu uykum olmuştu. Uyandık yanımdaydı. Aynı tabaktan yemek yedik, aynı bardaktan çay içtik. İkinci bardağa gerek yoktu çünkü biz zaten birbirimizi tamamlamıştık, tek kişi olmuştuk, tek hayatımız vardı. Yalnızdık ama mutluyduk. Gerek yok diyordu başkasına. Devam ettik güzel sözler, anlamlı bakışlar, içten gülüşler. Her şey çok güzel buraya kadar. Sonra elimi bıraktı. Gözlerine baktım güldü. Güldü fakat gözlerini kaçırdı. Tartıştık ben böyleyim ya sev ya terk et dedi. Sevmeyi seçtim devam ettim. Korktum yalnız kalmaktan baktım suratına tekrar gitme dedim. Gitmem seni seviyorum dedi. İnandım ama gözleri öyle söylemiyordu. İçimde ki korkuyu bastırdım. Mutlu olmaya, mutlu etmeye çabaladım. Her konuda onu sevdiğimi söyledim. Sonra susmaya başladı. Konuşmuyordu. Canım bile dememeye başladı. Arada üzülsem aşığım der susardı. Bir terslik vardı fakat benim gözlerimi kör etmişti gerçeği göremiyordum. Günler geçti hiç konuşmadan ayrı ayrı yürüdük. sonra ilerisi karanlıktı, korktum yanına yaklaştım. Bırakma beni sensizlikten korkuyorum dedim. Yüzüme bile bakmadan uzaklaştı yanımdan karanlığa doğru yürüdü. Arkasına bile bakmadan mutlu değilim dedi ve tekrar gitti. Sonra ne mi oldu? Hava karardı. Yağmur başladı, kuşların sesleri kesildi, çiçekler başlarını eğdi. Tek başıma idim. Tekrar inandığım adam yok olup gitmişti, hem de veda bile etmeden. Konuşmak istedim konuşamadım. Bağırmak istedim sesim çıkmadı. Olduğum yere çöktüm ve yağmura karıştı gözyaşlarım. Daha önceden yürümüştüm bu yolu ama bu sefer sonu olmaz diye başladım. Meğer varmış sonu ama ben görememişim. Hayallere öyle bir dalmışım ki gerçeği görmek istememişim. Şimdi hala oradayım oturuyorum yağmur azaldı ama gözyaşlarım aynı. Hiç kimseden nefret etmek nedir bilmezken şimdi nefret ediyorum. Mutlu ol demek isterdim ona ama mutlu olmayı hak etmiyordu. Bunu bile bile başlamıştım zaten. Gideceğini bile bile.. 

Bu masalın sonu mutlu bitmedi. Bir varmış bir yokmuş diye başladım ya öyle. O bir vardı bir yoktu. Şimdi de yok ve hiç olmayacak.